28 juni 2019
Rotterdam is een stad die een bovenmatige hang heeft naar het zaaien van verwarring. Opzichtige lelijkheid blijkt kunst, abstractie blijkt functioneel. Niets is wat het lijkt, alles lijkt wat het is.
Een vloek wordt poëzie zodra je hem opschrijft en er een titel boven zet.
Enige tijd geleden kwam ik tijdens een wandeling met mijn vader een vuilcontainer in een open veld tegen. Die stond daar, op díe plek, zo wonderbaarlijk nutteloos te wezen dat het me deed twijfelen. Twijfel is de uiteindelijke essentie van kunst.
We bleven er eventjes bij stil staan, mijn vader en ik.
Ik draaide de rolstoel in de richting van de container.
‘Geen kunst aan’, mompelde mijn vader tot mijn stomme verbazing, omdat hij al een goed jaar zijn spraakvermogen was kwijtgeraakt.
