Mensen, eigenlijk vooral mijn dochters, eigenlijk vooral mijn dochters en mijn vrouw, eigenlijk vooral mijn dochters en mijn vrouw en mijn moeder, eigenlijk vooral mijn dochters en mijn vrouw en mijn moeder en mijn beste vrienden, willen zo graag dat ik geniet als ik fiets.
Die wens is even hartverwarmend als oprecht en komt voort uit mijn onvermogen om echt te genieten van een fietsrit. Maar genieten is een beetje zoals bloemkool: je weet dat het goed voor je is, maar het heeft geen smaak.
Waarom ik dan toch al zo’n veertig jaar wielren?
Omdat de fiets het enige probate middel is gebleken dat in staat was mijn drukke gedachten volledig uit te schakelen. Alleen op de fiets denk ik niet, praat ik niet (althans zo min mogelijk) en zodoende werd de fiets in vier decennia tijd zowel doel als middel.
Een ander middel dat doel werd om het denkproces een halt toe te roepen is rode wijn gebleken en in de loop der levensjaren bleek vooral de St. Émilion Grand Cru de perfecte wijn die levensrelativerend werkte. Ik drink graag met anderen en voer gesprekken graag aan waarbij ik noch de diepte noch poep- en piesgrappen uit de weg ga. Anders dan op de fiets lul ik met een flesje St. Émilion Grand Cru St. Christophe 2016 in mijn mik het liefst vijf kwartier in het uur.
De St. Émilion is een loodzware dieprode motherfucker die in werkelijk alles doet denken aan de laatste kilometers van de Tourmalet.
Deze week vier ik vakantie in een landhuis middenin de wijnvelden in en rondom St. Émilion en gisteren fietste ik er voor het eerst dwars doorheen. Ik voelde me één met de grond, met de benauwde hitte, met de weifelende onweersdruppels, met het asfalt, met de vier plots overstekende jonge hertjes en met de duizenden wijnstronken wier kronkelige vormen analoog liepen aan de springerige gedachten die mij 24/7 bezighouden. In dit wilde feest der herkenning leken de volle trossen druiven me uit te nodigen om er zomaar onder te gaan liggen om de druiven met mijn blote handen boven mijn mond leeg te knijpen. Rijpe druiven hebben een vrolijke zwaarmoedigheid die geruststellend werkt.
Ik voelde me één met mijn dochters, met mijn vrouw, met mijn moeder en met mijn beste vrienden.
‘En… heb je genoten pap?’, vroegen mijn dochters gisteravond via facetime.
‘Ja!’, antwoordde ik.
Het was eruit voordat ik er erg in had.
