Eigenlijk hadden voor dit Blog foto’s alleen volstaan.

Ik moet nu eenmaal toegeven dat de fotograaf vaak dichter bij de werkelijkheid komt dan de schrijver, of het moet het gebrek aan schrijftalent mijnerzijds zijn. Feit is dat dit Blog over verval gaat en verval laat zich nu eenmaal prachtig fotograferen. Laat Fabienne maar haar gang gaan als ze haar ouders portretteert.

Zoals wij veertigers en vijftigers weten kunnen we ons eigen verval aflezen aan de leeftijd van onze kinderen. Die waarheid zegt meer dan duizend spiegels.

Aan je ouders kan je het ook zien, natuurlijk. Naarmate de jaren verstrijken moet je voor de Sinterklaasgedichten een steeds groter lettertype voor ze gebruiken, en bovendien geven ze maar mondjesmaat toe dat ze zonder bril compleet verloren zijn. Zo haalt mijn vader regelmatig Elvis Manu en Jordy Clasie door elkaar, maar toegeven ho maar.

Maar ik zie onze eigen aftakeling vooral aan het verval van personen uit onze jeugd. Personen die piketpaaltjes in onze herinnering hebben geplaatst. Diezelfde piketpaaltjes beginnen scheurtjes te vertonen. Mijn jeugd brokkelt af.

Dat besef begon in De Kuip. Uiteraard, want in het Heilige der Heilige begint en eindigt alles. Het was tien jaar geleden, op 11 februari 2004, dat ik tijdens Feyenoord – AZ merkte dat ik, geboren 1969, ouder was dan de oudste speler uit de selectie (Ramon van Haaren uit 1972). Ik zat me druk te maken om spelers die stuk voor stuk jonger waren dan ik zelf. Dat besef kwam harder aan dan de uitslag, een kansloze 0-3 nederlaag.

Die elfde februari was een pijnlijke eye-opener: ook ik was veroordeeld tot Hans Anders.

***

Deze week werd ik door een Spookrijdende volgster geattendeerd op het recente wee van Frank Masmeijer: jarenlang het pratende NCRV-gebit van televisie minnend Nederland. Frank was ooit profvoetballer, werd showmaster, raakte in de vergetelheid, ging failliet met zijn horecabedrijf en zit nu vast in een Antwerpse cel wegens betrokkenheid bij grootscheepse drugshandel.

Het nieuws werkte op mijn lachspieren. In mijn verbeelding zag ik Frank Masmeijer ondervraagd worden door een rechercheur van Flikken Antwerpen: Jo de Meyere, verreweg de slechtste acteur ooit. Jo, knabbelend aan een plastic roerstaafje, zit op de hoek van de verhoortafel. Tegenover hem zit de boef: Frank Masmeijer. Met die onverwoestbare blinkende rij ivoren wachters waar Simon Vestdijk wel raad mee zou weten. Frank “Dinges” Masmeijer, drugsdealer. Een giller.

 (onvergetelijk die aflevering dat Jo de Meyere als rechercheur de “veevoederkoekenzaak” toegewezen kreeg. Een louche handel in veevoederkoeken teisterde de West-Vlaamse boeren. En dan De Meyere die een boer aan de tand voelde….’hey gij….zech ies…wette gij soms méér zulle?….allez biecht eens op!’ Wij jankten van de lach, zo slecht. Het was 1982. Daarna kwam Belgisch voetbal. En verloor Sint-Niklaas van Harelbeke. Zo’n avond kon gewoon niet meer stuk)

Jo de Meyere tijdens de veevoederkoekenzaak

Frank Masmeijer en Jo de Meyere brachten mij terug naar onze generatie wier jeugdjaren gevuld werden door televisie- en sporthelden. Mensen die ik altijd associeerde met de eeuwige jeugd, die nooit zwak, ziek of misselijk waren, zijn anno nu aan het eroderen. En het gaat rap. Kwestie van verkeerde afslag. Soms domme pech.

Jeugderosie noem ik het, omdat de tijd het altijd beter weet.

Op 25 juni 1978 was ik acht jaar. Nederland speelde de WK finale tegen Argentinië. Ene Mario Kempes scoorde twee keer. Hij had het krulletjeshaar van een rockster. En dan niet van dat Lulletje Rozewater Bryan May van Queen. Nee Kempes was als Bon Scott, frontman van AC/DC, destijds mijn favoriete band. Op 30 september dit jaar berichtte de krant dat Mario Kempes een zesvoudige bypassoperatie heeft moeten ondergaan. Hij vecht nu voor zijn leven.

Viva de bakkenbaard…de enige Nederlander die in dezelfde finale scoorde was good old Dick Nanninga, qua tochtlatten de evenknie van Bruce Springsteen. De vergelijking was in die tijd, de LP Darkness on the Edge of Town was nèt uitgekomen, zo treffend dat we extra hard juichten toen Dick “Broes” Nanninga de gelijkmaker scoorde in de WK-finale. Toen in 1980 The River uitkwam hadden wij het over ‘de nieuwe Nanninga’. 13.226 dagen later, woensdag 10 september 2014, bereikt ons het nieuws dat het linkerbeen van Dick Nanninga moet worden afgezet. De held uit de WK-finale moet voortaan eenbenig verder. High Hopes van Bruce is niet aan Dick besteed.

Enkele jaren geleden overleed de Braziliaanse voetballegende Sócrates. WK 1982. En Socrates. Het genie van het Braziliaanse middenveld. Ik was geen fan van Brazilië, te veel Ajax, maar Socrates was de uitzondering, de Spookrijder, van dit sterrenteam. Als twaalfjarig jongetje wist ik zeker ooit een Socrates te worden. Ingenieur. Ster. Brein. Hij was arts, profvoetballer en alcoholist. Hij stierf in het harnas. Zo zou ik ook willen sterven. Maar dan niet als arts of proefvoetballer.

Dan het verhaal van de Engelse ex-profvoetballer Paul Gascoigne. Wat een heerlijkheid op het veld. Met die verbeten grijns van een krankzinnige voetbalde en leefde hij: op de rand van de afgrond. De ster van het WK 1990 is nu op sterven na dood, kopje onder aan de dodelijke mix van drank, drugs, hoeren en wereldfaam.

Genoeg voetballers.

Eddy Merckx was en is de grootste wielrenner aller tijden. Zijn bijnaam “De Kannibaal” sloeg op zijn onevenaarbare honger naar zeges maar de laatste decennia vooral op zijn onverzadigbare zucht naar voedsel. Eddy kampte met ernstige hartproblemen waarna hij in september dit jaar een zware hartoperatie moest ondergaan.

Tsja, dan hebben we natuurlijk allemaal kostelijk gelachen om Keith Richards (over oud worden gesproken, hij is een karikatuur van zichzelf geworden) en diens val uit een kokosboom. Maar het incident van Aart Staartjes greep mij meer aan. Aart heeft me mijn hele leven lang al gefascineerd. Of eigenlijk zijn ouders. Je zou toch Staartjes van achteren heten, op zich al reden genoeg voor iedere dag een feestje, en dan je zoon doodleuk Aart noemen. Ha, gewoon omwille van de alliteratie. Fenomenaal. Tijdens het plukken van fruit viel de Straatmaker-op-Zee-Show held van een keukentrap. Lulliger kan echt niet.

Dan Adriaan. Het is gewoon verbijsterend om te zien hoe hij na verloop van tijd steeds meer op Bassie is gaan lijken. Het is even lach- als zorgwekkend, ik heb namelijk ook een broer. En hij ook.

Hans van der Tocht, ook zo’n lachend Hilversums gebit van weleer. Die gladjanus over wiens gezicht Freek de Jonge zich ooit afvroeg: ‘Zo glad, kunnen daar niet wat groeven in?’. En daar liet Hans geen gras over groeien. Het poeder op zijn wangetjes verplaatste zich naar zijn neusholte. Bekend zijn inmiddels de verhalen over drank- en drugsmisbruik.

Kees van Kooten werd kort na de zomer getroffen door een hartaanval. Koot. Clown. Acteur. Schrijver. Maar bovenal: mijn ultieme voorbeeld. Ik schrok me een ongeluk toen ik het hoorde. Koot en dood zijn de enige rijmwoorden die zich niet laten rijmen.

En dan heb je nog een batterij aan jeugdhelden die recentelijk zijn weggevallen. Mensen die er stuk voor stuk nog zouden moeten zijn. Omdat je er recht op hebt:

Lynsey (Sugar Me) de Paul. Alvin (Pretend) Stardust. Donna (MacArthur’s Park) Summer. Bobby (Daddy Cool) Farrell. Phil (Dream Dream Dream) Everly. Clarence (soli in Jungleland en Bobby Jean) Clemons. Robin (kijk mij eens indringend zingen met één hand op mijn oor) Gibb. Ik kan er een heel apart blog aan wijden.

Dan hebben we nog een groep prominenten waarvan je gewoon wéét dat het slecht gaat aflopen. Kwestie van gevoel. Bonnie St. Clair….need I say more? Cassius Clay (‘s nachts door je vader worden gewekt en op zijn schoot zijn legendarische gevecht tegen George Foreman mogen zien). Bob Seger is de look-a-like van Kenny Rogers geworden. Kan echt niet. Dolly Parton wordt juist steeds jonger. Is ook griezelig. Om nog maar te zwijgen van Sinnead O’Connor…volledig van het padje af. Deze week las ik dat Johan van der Velde buschauffeur wordt van een nieuwe wielerploeg. Alsof Wim Jansen himself de kroketten komt brengen in de Skybox van mijn goede vriend Ruud! Ad Visser werd krankzinnig sinds hij stopte met Avro’s Toppop, ineens moesten we allemaal neuken op zijn synthesizermuziek. En over Toppop gesproken, wat is er in hemelsnaam terechtgekomen van Penny de Jager? En van de leden van haar showballet?

En dan heb je nog een groep mensen uit je jeugd waarvan je, zonder te googelen, gewoon echt niet weet of ze er überhaupt nog zijn. Jo de Meyere dus. Kick Stockhuyzen. Wim Ruska. Dickie Passchier. Fred Oster. Diens marmotten. Tanja Koen. De leden van Guys maar vooral Dolls. Michel van der Korput. Ted de Braak. Ati Dijkmeester. Barry Hughes. Piet Veerman. Ellen Brusse. Bram (Pommetje Horlepiep) Biesterveld. Frank Kramer. Loes Haasdijk. Jan van Deinzen. Wil Hartog. John Lanting. Andrej Jeliazkov. Fred Emmer. Johnny Dusbaba. Hans van Helden. Boet van Dulmen. Marga, dat lekkere blonde wijf van Luv.

En dan heb je, last and least, goddank een categorie aan jeugdhelden die niet aan jeugderosie doen. Zij vegen hun reet af met het gegeven ‘tijd’. Om die reden aanbid ik ze. Ik sluit niet uit dat ze ons allemaal zullen overleven. Om dit Blog niet al te zwaarmoedig te eindigen heb ik een Top Der Onsterfelijken gemaakt (de eerste tien zijn van mijn hand):

1. Joop Zoetemelk
2. Bob Dylan
3. Bruce Springsteen
4. Charles Aznavour
5. Wim de Bie
6. Jerry Lee Lewis
7. André van Duin
8. Willem van Hanegem
9. Judith Bosch
10. Hennie Kuiper
11. Damon Albarn (bijdrage Edje K.)
12. David Bowie (bijdrage Machteld)
13. Bono (bijdrage Machteld)
14. Johnny Marr (bijdrage Machteld)
15. Mickey Rourke (bijdrage Machteld)
16. Neil Young
17. Frits Bom
18. Wim van der Graaf (bijdrage Wim van der Graaf)
19. Rob de Nijs (bijdrage Carine voor Sandra)
20. Dave Gahan (bijdrage Jan)
21. Eric Clapton
22. Chuck Berry
23. Fats Domino
24. Peter Green (bijdrage Robin)
25. Adamo (bijdrage André en Jo)
26. Eddie Vedder (bijdrage Jacqueline)
27. Conor Oberst (bijdrage Jacqueline)
28. Alex Roeka
29. George Michael (bijdrage Lizzy)
30. Jan Rietman (bijdrage Lizzy)
31. René Froger (bijdrage Lizzy – met nadruk)
32. Ron Brandsteder (bijdrage Lizzy)
33. Rolf Wouters (bijdrage Lizzy)
34. Sandra Reemer (bijdrage Lizzy)
35. ?

Pas als een van hen het loodje legt ga ik me zorgen maken over mijn eigen sterfelijkheid.

(PS – ben ik nog iemand vergeten? Laat het me onder dit Blog weten!)