Een voorleesverhaal 

We bevonden ons op de sleepboot CARBON uit 1914. Schipper was Theo. De schippersvrouw heette Hellen, maar wij noemden haar Thea omdat deze dag, de vrijgezellendag van Spookrijder Hennie dus, geheel in teken stond van de flauwe grap: Meer voor Mannen. Dat idee.

Tien uur ééndimensionale onversneden vrouwonvriendelijke vrijheid lag in het verschiet. Lol op onderbroekniveau. Heerlijk.

De middag moest eigenlijk nog op gang komen, laten we eerlijk zijn. Het recept voor Meer voor Mannen is eenvoudig. Het telt slechts één ingrediënt. Bier. Veel bier. En ‘t liefst in een rap tempo want een beetje man is zonder bier niet grappig, net zo min als een vrouw mèt bier grappig is.

Zo’n dag eindigt er ook vaak mee, met bier dus. Behalve voor Pieter Pieter. Maar daarover later meer.

De dag begon wat gênant. Bij Meer voor Mannen op een vrijgezellenfuifje denk je meteen aan pijnlijke situaties zoals we die kennen uit de succesvolle Hollywoodse Hangover sequel: broek op de enkels, neuken in een konijnenpak of het verplicht ontmaagden van een okapi in Diergaarde Blijdorp.

Maar de gêne zat hem bij ons in het afspreekmoment. Of beter gezegd: de afspreeklocatie.

Ceremoniemeesters E. (laten we hem om privacy-redenen geen Eric noemen) en W. (vanwege zijn aversie jegens Feyenoord zullen wij hem niet bij zijn ware naam Wybo noemen) hadden zelfs een kaartje van Google Maps in de uitnodigingsmail gevoegd, alsmede de lokale parkeerfaciliteiten (inclusief de parkeertarieven). Zelfs de wegwerkzaamheden aan de Boerengatbrug ontbraken niet in het mailtje.

Zoiets kan gewoon niet fout gaan. Zou je denken. Totdat je met je zwager op Metrostation Dijkzigt uitstapt en je beiden moet constateren geen idee te hebben waar nu precies is afgesproken. Dat krijg je als je alle twee, onafhankelijk van elkaar, met de “dat zal hij wel hebben gelezen” gedachte leeft.

“Er stonden geen coördinaten bij”, zo merkte Richard op, eerder verwijtend dan verontschuldigend.

Het aftasten was begonnen. Het merendeel van Meer voor Mannen, Feyenoorders van Zuid, kende het andere smaldeel, de Spartanen, niet of nauwelijks. Andersom evenmin. Drank was nodig.

In Het Park bij de Euromast voorzag het draaiboek in een haastig glaasje Prosecco want Spartanen worden graag lazarus, maar dan wel op chique. Hennie kreeg een witte omlijsting om zijn nek gehangen waarmee hij de rest van de dag als een bewegende polaroidfoto voor lul mocht lopen.

Het hagelwitte overhemd van Frank bleek een uitstekende theedoek voor uw spookrijdende verslaggever die die middag last had van ‘koude plas’ (één biertje staat tot drie keer plassen). Bij ieder fotomoment pakte hij Frank vriendschappelijk bij de schouder om de vingers van zijn plashand op slinkse wijze te ontdoen van de laatste druppels urine. (klik gerust op de foto’s in deze blog voor een uitvergroting).

Op de Euromast werden daarna belachelijk fraaie foto’s geschoten van de mooiste stad van het land, daar waren Feyenoord en Sparta het wel over eens.

“Het Sparta-stadion is helaas niet te zien. Zal je altijd zien, staat precies een auto voor…”

1-0 voor het Feyenoordkamp. Wij kunnen er meer om lachen dan andersom. Alles wat Sparta is, ademt, doet of doet alsof: het is anti-Feyenoord. Feyenoorders hebben daar andersom minder last van. Ajax 2, want zo noemen wij Sparta graag, heeft het al moeilijk zat. Op rij verliezen van Jong FC Twente, Almere City, FC Eindhoven, Fortuna Sittard, Telstar, De Graafschap en FC Emmen is al pijnlijk genoeg. Vreemd genoeg noemen zij zichzelf desondanks nog altijd fier dé Club van Rotterdam.

Sparta is de club voor hippe types. Het is nu eenmaal in, voor Sparta zijn. Ze hebben, zoals gezegd, een schijthekel aan Feyenoord. Vinden onze club volks en ordinair.

Als Feyenoord tegen Ajax speelt hebben ze een onderhuidse voorkeur voor Ajax, omdat bij gebrek aan eigen vermaak alleen leedvermaak overblijft. Een Feyenoorder weet daar alles van. PEC-Ajax, dat idee.

“Een echte Spartaan gaat alleen naar De Kuip als-ie in brand staat”, zo liet W. fijntjes weten. Hij keek in eerste instantie tevreden na deze gelijkmaker, 1-1, maar leek al snel te zijn geschrokken van zijn als grap bedoelde opmerking toen hij inzag dat de Feyenoorders ontheiliging van hun heiligdom niet waardeerden, zelfs niet in grapvorm.

De toon was in ieder geval gezet. Meer voor Mannen had de piketpaaltjes uitgezet. Kleuren waren bekend, de kaarten lagen op tafel, iedereen was uit de kast.

Dus.

In de tweede lift naar de top van de Euromast klonk door de speakers de stem van stadionspeaker Peter Houtman, bekend om zijn sappige “Tante Bep” tongval, waarop steevast een vertaling in Peter’s steenkolenengels volgde. In het Engels klonk het nog Rotterdamser dan in het Nederlands.

Peter Houtman werd al gauw Peter Woodman. Uw Spookrijder nam het woord met graagte van Peter over.

“Jes. Welkom ledies en zjentelmen in zis elieveter of ze Uromest in Rotterdem. Rotterdem joest  toe bie ze piggest port of ze worlt. Wiz mennie sjips. Mennie toerists from ebrot go toe Emsterdem but in Rotterdem wie also hef hoekers. Jes jes. And tsjiep toe. For les den ten eurries joe ken poet jor pienis in ze mout of a hoeker. Verrie tsjiep! Ent nijs! Oll men lijk it, oll men want it: a pienis in ze mout of a woemen is nijs!”

En de lach galmde nog na aan boord van sleepboot CARBON van Theo en Thea waar dit verhaal dus begon.

Pieter kreeg de lachers al snel op de hand door maar meteen twee witte wijntjes te bestellen. Pieter vormde de perfecte combinatie van Sparta en Feyenoord. Immers: witte wijn is chique, een dubbele bestellen is ordinair. Meer voor Mannen. Met de twee witte wijntjes was de voetbalkou uit de lucht en het ijs gebroken.

Dat heeft Pieter de hele dag geweten. Vanaf dat moment bestelde en zag Pieter-Pieter alles dubbel dubbel. Pieter-Pieter liet weten twee dochters te hebben en ook daaraan twijfelde niemand.

Later, veel later, lag hij ook dubbel dubbel, maar daarover later meer.

Genietend van de middagzon, dobberend over de Maas, tekenden Feyenoord en Sparta de vrede. Eensluidend werd vastgesteld dat Rotterdam inderdaad, zonder enige vorm van concurrentie, met alle respect voor Tiel, Zwijndrecht en Heerhugowaard, de mooiste stad van het land was, is en zal blijven.

De stad bezien vanaf de rivier was zo adembenemend mooi dat je vanzelf dorst kreeg.

En zo werden we schaamteloos dronken. De trossen waren los. We vierden de vrijheid. Een dagje zonder vrouwen betekent geen radijsjes. Geen plakjes komkommers. Geen stukjes peen. Een vrouw als Thea voelde ons perfect aan, terwijl zij ons toch nauwelijks kende. Zeker in vergelijking met onze eega’s die toch beter zouden moeten weten.

Thea serveerde naast blikjes bier en glazen wijn-wijn kippenboutjes, gehaktballen, plakkies worst met een vlaggetje d’r in. Theo was maar een bofkont.

Het gesprek voerde langs onze banen -biertje graag- gezinssamenstellingen -doe nog maar een biertje- en vakantieadressen -twee wijntjes graag-, maar leidde uiteindelijk steeds weer naar tieten en voetbal. Meer voor Mannen.

Hennie had het lastig. Hij probeerde zijn Spartaanse makkers discreet te vragen waarom zijn voorheen boezemvrienden Bas en Edwin (“altijd last van zijn reet”) er niet bij waren waarop de rest van de groep zich hardop afvroeg of hij de wèl aanwezigen misschien niet leuk genoeg vond. Tijdens de rondvaart merkte Prinsje-Nooit-Genoeg ook nog op dat ze eigenlijk weinig van de haven zèlf hadden gezien…

Er werd door Meer voor Mannen plechtig beloofd Hennie over twee weken helemaal kaal te zuipen. Stank voor dank heeft nu eenmaal een prijs.

Bij het beeld van Zadkine legde Theo zijn kindje CARBON aan de kade vast voor een officieel fotomomentje. Wij waren intussen al een stuk meer te weten gekomen over Hennie, de aanstaande gom. Het “petje-op-petje-af” spel had hij zojuist glansrijk gewonnen door heel melig zijn petje gewoon op te houden.

Wat is de favoriete film van Hennie volgens Herlina.

(Herlina die wij, Feyenoorders, overigens gewoon Lien noemen.

“Ik ken Lien langer dan dat jij Herlina kent”, claimde Ronald.

“Ja dat klopt, maar jij hebt je kans gemist”, antwoordde Hennie.

“Ja dat dènk jij…”, won Ronald.

…schaakmat…)

Favoriete kleur, muziek, stad en hau muts dus it kost toe poet your pienis in ze mout of a Rotterdem hoeker.

Die laatste vraag kwam uiteraard uit de verrotte geest van uw Spookrijder die licht beneveld de CARBON verliet om het beeld van Zadkine voor het eerst in zijn leven eens goed te bekijken.

Op het zelfde moment werd een bus Spaanse toeristen open getrokken. Richard en Pieter-Pieter kozen de positie naast een Spaanse abuela, hopla op haar foto. Zij kon de humor er wel van inzien en na haar commando “Todo!” (voor Pieter-Pieter “Todo Todo!”) volgde Meer voor Mannen het voorbeeld van Richard en zo liet Mas por Hombres zich jolig fotograferen met een stel Iberische bejaarden bij het beeld dat juist symbool staat voor de tragiek voor de stad die wij zo intens liefhebben.

Volledig geobsedeerd door het treffende Gat dat Ossip Zadkine in het beeld had geschapen, kon Hennie op het laatste moment de verleiding weerstaan om op het Plein 1940 een ereronde te maken met een 4 mei rouwkrans om zijn nek.

Zo’n dag dus.

Aan het eind van de middag werd aangemeerd bij Havenkroeg De Ballentent (bekend om ‘de beste bal van Rotterdam’) waar de uitbater de welbekende Rotterdamse bot- en directheid een geheel nieuwe dimensie gaf.

“Gewoon effe je muil houwe, stelletje hyena’s!”, was zijn eerste begroeting op onze bestelling van een blad bier en twee witte wijntjes.

Het mocht de pret drukken.

De zogenaamde Beste Bal Van Rotterdam bleek een warme hap zout in gehaktbalvorm. Pieter-Pieter spoelde de zilte smaak weg weg met een dubbele witte witte wijn wijn.

Vervolgens namen we de Watertaxi naar Katendrecht.

Peter Woodmen wist wel raad met de rodelampjeshistorie van deze prachtwijk. Uw Spookrijder voorzag Meer van Mannen dan ook van gepast commentaar toen over het Deliplein werd gewandeld.

“On zis grount mennie mennie seelors from ol over ze wurlt went toe ze hoekers toe poet ze pienus in ze mout of ze hoekers…”

In de zuurstofloze Theater Walhalla werd een voorstelling van cabaretier Pieter Jouke bezocht. Althans ‘cabaretier’ stond in het programmaboekje. Er werd door Meer voor Mannen niet één keer gelachen en uw Spookrijdende reporter heeft echt opgelet. Niet één keer.

Zijn woordgrappen waren meer woord dan grap.

De ultradroge humor van Marcel is aanzienlijk sterker, maar aan Marcel is een komiek verloren gegaan sinds hij zijn hart definitief heeft gegeven aan de zeecontainertrafiek van Maersk Lines waarin hij zijn dagelijkse tijdsbesteding weet. Dolgelukkig is-ie, zolang-ie maar zijn banaantjes en zijn macadamianootjes eet om zijn latente Kaliumtekort aan te zuiveren en zolang-ie zijn vrouw Diana maar belooft nooit meer dronken naar huis te zullen fietsen.

Lachen deden we wel om Ronald, neef van beroep. Eigenlijk noemen we hem Roon maar als we echt in de stemming zijn noemen we hem Roos omdat sommige achternamen nu eenmaal mooier zijn dan de voornamen. Bovendien vraagt de alliteratie erom. Roon Roos: een naam van een stripheld in wording.

Pieter Jouke zocht contact met de eerste rij (uit les één “Cabaret voor Beginners”) maar pikte de verkeerde: Roos dus, ad remmer dan Adje Rem zelf. Op de vraag “heb je wel eens gekampeerd, en zo ja met wie”, wees Roos resoluut zijn buurman ter linkerzijde, zijnde uw Spookrijder, aan. Op deze plotselinge homofiele kwinkslag had Jouke niet gerekend. Zijn mond stond vol tanden.

Na afloop wilde Pieter Jouke perse op de foto met een smaldeel van Meer voor Mannen

Pieter-Pieter doodde de tijd door op een stil moment tijdens de conference doodleuk een foto twee foto’s van Jouke te maken die volledig uit zijn concentratie werd gehaald door de enorm lange sluitingstijd, met echo (echo!) van Pieter-Pieter’s mobiel mobiel.

Tijdens de conference geeuwde Pieter-Pieter naar het een hartenlust was. Hij zat hemelsbreed op anderhalve meter van zijn enkelvoudige naamgenoot die bij iedere ongegeneerde geeuw van Pieter-Pieter volledig zicht kreeg op de nog niet geheel verteerde bal zout uit De Ballentent.

Een anderhalf uur later werd de dorst gelest op het buitenterras van Hotel New York. Meer voor Mannen was bepaald nog niet klaar met deze avond. Frank bevuilde voor de derde keer zijn verschoning toen Roos nog één keer de show van Jouke bondig samenvatte. Richard hapte naar lucht.

De watertaxi liet vervolgens op zich wachten. Op het houten sanfransiscoachtige steigertje wond Pieter-Pieter er geen doekjes om:

“Beetje een fout in het programma dit. Godverdomme wat duurt het lang.”

De nuance had hij in De Ballentent achter gelaten. Ceremoniemeesters Eric en Wybo konden er wel om lachen, zij het op de wijze zoals boeren lachen met kiespijn.

Bij Wybo was ondertussen het beste eraf. Hij begon wat scheluw te lopen. Een grap van uw Spookrijder dienaangaande vond weinig bijval, nadat Hennie hem in vertrouwen duidelijk had gemaakt dat een hernia ten grondslag aan zijn scheve tred bleek te liggen.

Aan de andere kant van de rivier ging een smaldeel van de groep nog wat door. Echt door. Er moest een animeerbar worden bezocht. Want zonder tietjes blijft een Meer voor Mannen dag,-avond en –nacht eigenlijk een soort veredeld schoolreisje voor brugklassers.

En zo gebeurde het dat de èchte mannen terecht kwamen in Bar Bodega Het Koetshuys aan de Van Vollenhovenstraat.

Pieter-Pieter had zijn scooter-scooter à la Willem Holleder netjes voor de deur deur geparkeerd.

“Ideaal vervoermiddel jôh, rijdt gewoon tachtig”, aldus Pieter-Pieter.

“Nou, da’s in jouw geval nog altijd veertig ”.

Pieter-Pieter zou uitstekend manifesteren in de schroothandel waar het ook de gewoonte is om door twee te delen om de waarheid te achterhalen.

Uw Spookrijder raakte al snel verwikkeld in een geanimeerd gesprek met een tweeëndertigjarige Roemeense met enorme borsten, en grote borsten mógen weer volgens het AD.

Alleen maakte hij een enorme tactische blunder door in een te vroeg stadium, in zijn Peter Woodmen’s stonecoalenenglish, over zijn vrouw en kinderen te beginnen. Binnen een zucht en een scheet (eigenlijk moest hij gewoon effe snel pissen) had de Roemeense alweer aan de bar plaats genomen om haar blubberachtige tieten te tonen aan een zestigjarige man wiens vormloze jas en dito snor een nog treurigere indruk gaven dan de drager zelf.

Gom en mede-Spookrijder Hennie stond ondertussen aardig in de kroten naar de nut en noodzaak van dit bezoek aan Het Koetshuys te zoeken. Of misschien was hij gewoon zijn sleutels kwijt.

Uw Spookrijder heeft geen idee wie er nog meer bij waren. Hij spoelde zo veel mogelijk herinneringen aan weer een fijne werkweek in de metalen weg met liters bier. 

Het was zo’n perfecte avond waarbij de lever uitstekend functioneerde en serieuze alcoholistische verslavingsproblemen enkel besteed leken aan tweederangs voetballers met blond stro haar, en een bedenkelijk accent, die alleen in Duitsland tegen Ierland weten te scoren. Wij Rotterdammers bouwen gewoon huizen.

De avond zou voor Pieter-Pieter met een meer dan kater-kater eindigen. Een dag nadien mocht Meer voor Mannen vernemen dat Pieter-Pieter op de terugweg lelijk zou crashen met zijn scooter-scooter.

Op het moment van dit ongeval lag Meer voor Mannen braafjes in bed. Hun kroonjuwelen de hele dag onaangetast en keurig verstopt achter hun HEMA onderbroek.

• Pieter-Pieter likte zijn twee wonden;
• Marcel droomde van een banaan en macadamianootjes;
• Frank beloofde voortaan zijn overhemd als theedoek te gaan gebruiken en vice versa;
• Roos overwoog een rigoureuze carrièreswitch van IT-er naar cabaretier;
• Richard droomde zo levensecht van een rechtse directe op de uitbater van De Ballentent dat hij, onbedoeld, zijn vrouw Liliane vol in het gezicht raakte;
• Wybo vroeg zich al bij de Euromast af waar hij in hemelsnaam aan begonnen was;
• Eric verbaasde zich al heel de dag over het feit hoe het mogelijk was dat er überhaupt mensen bestonden die nog drukker waren dan hij;
• Hennie had vandaag bevestigd gezien wat hij altijd al vermoedde maar de facto nog geen idee wat nu eigenlijk precies;
• Uw Spookrijder kon de slaap niet vatten omdat dit voorleesverhaal die avond al in zijn spookrijdershoofd spookrijdend rond spookte.

Negen veertigers en vijftigers die zich vandaag gedroegen als jonge veulens in een wei, die al jaren lang het natuurlijke verval trachtten de verloochenen, maar die weten dat de zondagochtend hen als beul zal verwelkomen.

Over twee weken trouwt Hennie, maar hier ging het voor ons mannen om. Dit was hun statement.

Hoe romantisch de man ook wil overkomen, het trouwen zèlf is Meer voor Vrouwen.

Dank aan Eric en Wybo voor de perfecte organisatie.

Speciale dank dank aan Pieter-Pieter.