Voor Marcel,
trouwe dienaar van de Koning en de Baas
“Troost is een onderschatte vorm van geluk.”
Op dinsdag 8 januari 1957 viert Elvis zijn 22e verjaardag in zijn ouderlijk huis in Tupelo, Tennessee, daags na zijn derde en laatste optreden in de televisionshow van Ed Sullivan. De show in New York City, zijn definitieve doorbraak, begint met Hound Dog en eindigt met Peace in the Valley.
Op dezelfde dag geven Nel Witkamp en Johan Degenkamp 7.288 kilometer oostwaarts op de Versijnenstraat in de Rotterdamse Provinierswijk het leven aan een baby die luistert naar de naam Marcellis Johannis Maria, roepnaam Marcel.
De geboorte van dit levenswonder in de schoot van een streng katholiek gezin vindt vanzelfsprekend plaats buiten het gezichtsveld van Elvis die op zijn 22e verjaardag wel wat anders aan het hoofd heeft: op de deurmat van de Presleys landt een enveloppe met de draft notice voor hun zoon Elvis: hij zal eerdaags opgeroepen worden om zijn militaire dienstplicht te vervullen.
In de Versijnenstraat gaat op die 8e januari 1957 de vreugde van de geboorte van baby Marcel gepaard met de zorgen die nu eenmaal horen bij een pasgeborene: is het gezond, zal het gezond blíjven en, minstens even belangrijk, zal het gelukkig worden.
Nu is geluk een rekbaar en relatief begrip. Neem Elvis nou. Aan het eind van zijn 22e verjaardag bezoekt hij de onlangs getrouwde Dixie Locke, de vrouw die hij ooit verloofde maar die dus voor een ander koos. Je oude liefde opzoeken is vrijwillig een wond openkrabben en dat laatste zou nu precies de specialiteit van Elvis worden en heeft vanzelfsprekend niets met geluk te maken.
Tot zover de parallellen tussen Elvis Presley en Marcel Degenkamp. De een zal uitgroeien tot een wereldster van ongekende omvang, de ander zou zijn bescheidenheid op iedere mogelijke manier vorm en gestalte geven. Elvis eist de spotlights, Marcel omzeilt ze. Elvis claimt het podium, Marcel aanschouwt hem en dan nog het liefst vanuit de laatste rij van de zaal.
Marcel groeit op, gaat naar school, vervult (net als Elvis, dat dan weer wel) zijn militaire dienstplicht, vindt kantoorwerk in de Rotterdamse haven, krijgt een vriendinnetje, verlooft en trouwt haar, koopt een huis, wordt vader van dochter Lisanne en zoon Luuk, ziet zijn huwelijk stranden, verhuist naar een appartement onder de rook van de Kuip, herontdekt de liefde, ontfermt zich over haar kinderen, betrekt een huis in Barendrecht waar hij zijn zorgplicht vervult over de vier kinderen Lisanne, Laura, Luuk en Lucas (de overige medeklinkers waren uitverkocht, maar geen nood want de letter L kan vrij worden vertaald in respectievelijk Love Me, Land of Home and Dreams, Little Less Conversation en Lucky Town) met alles wat hij in zich heeft.
Dat is Marcels 63 jarige leven in een notendop maar die notendop doet natuurlijk geen recht aan alle vreugde, angsten, hoogte- en dieptepunten, verdriet, twijfels en onzekerheden die Marcel, gelijk elk ander levend wezen, 13.580 dagen heeft mogen (en soms moeten) ervaren.
Ergens halverwege Marcels leven -we schrijven 16 augustus 1977- sterft Elvis, waarmee de navelstreng lijkt te zijn doorgesneden van de twee mannen die met 22 levensjaren verschil en op 7.288 meter afstand van elkaar leefden die, toevallig of niet, dezelfde geboortedag met elkaar deelden. Aan alles komt immers een eind, en dus ook aan de navelstreng.
Het vroegtijdig overlijden van een artiest van zó’n statuur zou een vacuüm in de muziekwereld kunnen impliceren, ware het niet dat er in 1977 een 28-jarige artiest met Iers-Italiaans-Hollands bloed uit de staat New Jersey zich aan het front heeft gemeld. Niemand minder dan Bob Dylan, Roy Orbison, John Fogerty, James Brown en Elvis Presley hadden enkele jaren daarvoor aan de boom met het verboden fruit geschud en de vrucht die op de grond neerkwam luisterde naar de naam Bruce Springsteen.
Bruce Springsteen blijkt Elvis’ reïncarnatie en bovendien Marcels muzikale reddingsboei te worden.
In zijn tweede leven trouwt Marcel niet alleen zijn Diana en haar twee kinderen Laura en Lucas, maar krijgt hij er als een soort package deal ook nog eens een hele schoonfamilie bij. Vooral de vader van het gezin, ergo zijn zwager in wording, manifesteert zich als groot muziekliefhebber die een muzikale leegte bij zijn nieuwbakken zwager bespeurt nadat laatstgenoemde had laten weten graag naar de muziek van Simply Red en Michael Bolton te luisteren. Hier was werk te verrichten, zo concludeerde de zwager in kwestie die liet aantekenen dat het geen toeval kon zijn dat híj, Marcel dus, zijn geboortedatum deelde met The King en dat zijn dochter Lisanne haar geboortedatum deelde met Elvis’ sterfdatum. Hij die in toeval gelooft, heeft boter op het hoofd.
En zo ging Marcel bij een van de eerste kennismakingen kopje onder in de toxische mix van whisky, Bruce Springsteen, rode wijn en Elvis Presley die zijn zwager voor die dag had voorbereid. De ongekend sterke cocktail van drank en muziek resulteerde in een vroegtijdig einde voor onze Marcel die in een diepe slaap was gevallen. Tijdens die inmiddels roemruchte droomslaap, vastgelegd op foto, werden Simply Red en Michael Bolton voorgoed uit zijn belevingswereld verbannen.
Nadien werd concert na concert bezocht. Marcel kende religieuze waarde toe aan de concerten van de grote kleine man uit New Jersey wiens muziek Marcel tot op het bot bleek te raken, ook al komt zulks pas áchteraf tot uiting omdat Marcel van zijn onbeweeglijkheid tijdens een concert een sport heeft gemaakt.
Pas nu, vier jaar ná het legendarische Springsteenconcert dat in Parijs werd bezocht naar aanleiding van de 50e verjaardag van zijn wederhelft, geniet hij met terugwerkende kracht dubbel zo hard van de pompende bluesrocker Reason to Believe. Als Marcel zich de stampende Bruce, diens woeste mondharmonica, de machtige beuken van Might Max gewaarwordt, perst hij zijn lippen bijeen, worden zijn ogen vochtig en stamelt hij met een droge keel ‘dit he… dít…écht…schítterend…’
Stellen wij ons het leven voor als een woeste zee, dan is de lijn tussen Marcel en zijn reddingsboei de muzikale navelstreng.
In de donkere hoek van de muziek van Elvis en Bruce, daar waar de mens sterk genoeg moet zijn om opgewassen te blijven tegen de buitensporig krachtige emoties die de muziek van beide grootheden oproept, juist in díe hoek dus, vindt Marcel troost en troost is een onderschatte vorm van geluk. De Koning en de Baas blijken ware specialisten van het vrijwillig openkrabben van wonden.
Aan de hand van de muziek van Elvis en Bruce kan een soundtrack van Marcels leven worden gemaakt:
Marcel groeit op… Welcome to my World
gaat naar school… Growin’ Up
vervult zijn militaire dienstplicht… Hound Dog
vindt kantoorwerk in de Rotterdamse haven… Factory
krijgt een vriendinnetje… All Shook Up
verlooft en trouwt haar… Love me Tender
koopt een huis… Mansion on the Hill
wordt vader van dochter Lisanne en zoon Luuk… Reason to Believe
ziet zijn huwelijk stranden… Seperate Ways
verhuist naar een appartement onder de rook van de Kuip… My Hometown
herontdekt de liefde… Can’t help falling in love with you
ontfermt zich over haar kinderen Laura en Lucas… Long Time Comin’
betrekt een huis in Barendrecht… Leap of Faith
waar hij op 11 januari 2020 te midden van familie en vrienden zijn 63e verjaardag viert… The Ties That Bind.
Uiteindelijk is Marcel wie Marcel is: een man van weinig woorden wiens zwijgzame hart You Don’t Have To Say You Love Me zingt als hij zich plompverloren met Diana aan zijn zijde Racing in the Streets waant.
Marcel is de oase van rust, broodnodig in een wereld vol winnaars-ver-plassen waarin de ene Bokito de andere overschreeuwt met halve waarheden en over-geromantiseerde anekdotes. Geen kwaad schuilt in de man die de wereld aanschouwt door een bril van melancholie en hartstocht met een handrem.
Peace in the Valley is wat Marcel wil en dan wel precíes op de manier waarop Elvis het bezong als allerlaatste lied vóór Marcels geboorte, vandaag 63 jaar geleden.
Proosten zullen we op Marcel levensgeluk en op de eeuwig troost biedende navelstreng van de Koning en de Baas.
De Soundtrack:
https://open.spotify.com/playlist/2PZP2zdOuEY03LEXELg3AD?si=3Af82ay8TPuyOPQdJOpxsA
Weer mooi stuk, stukjd muziekles voor menigeen
Mooi hoor en blij dat ik Marcel ook tot mijn familie kan rekenen, als het zo uitkomt komen wij ook tot leuke gesprekken, Marcel is tof, nog vele jaren jongen.