Voor Jeremy

Toen Anita en ik dinsdag 31 januari 2023 om 14:31u op Schiphol aan boord van vlucht EK148 met bestemming Dubai stapten, klonk Welcome To My World door de speakers van de Airbus Industrie A380.

‘Mar! Hoor nou!’

Vanachter haar mondkapje verwelkomde de stewardess van Emirates ons met pijn en moeite. Ik heb de gewoonte ontwikkeld om ultrachagrijnige mensen overdreven vriendelijk te bejegenen. Probeer het ook eens. De slechtgehumeurde medemens weet zich geen raad met goed gemikte hoffelijkheid.

‘Good afternoon Ma’am!’

Toen we na het gebruikelijke getouwtrek met Arabische en Indiase medepassagiers (zij vergeten standaard, niemand uitgezonderd, dat zij nog een rugzak dragen terwijl zij zich begeven op het gangpad van een vliegtuig waar zij zich, niemand uitgezonderd, met veel bombarie ontdoen van hun bagage) eenmaal plaats hadden genomen op stoel 19E en 19F, ebden de laatste klanken van Welcome To My World in de vergetelheid weg.

“Waiting just for you
Welcome to my world”

Op maandag 5 december 2022 had ik in mijn Sinterklaasgedicht voor Jeremy’s en Fabiennes aanstaande kind een afspeellijst verwerkt die ik Welcome To My World had genoemd:

WELCOME TO MY WORLD

Lief groot vraagteken,

Welkom in ons midden
Hopelijk vind je het hier fijn
We zijn nu al zo trots
Jouw grootouders te mogen zijn
Friedrich Nietzsche zei ooit
Dat het leven zonder muziek
Een vergissing zou zijn
Geloof ons
Dichterbij de waarheid
Kan een mens niet
geraken of zijn
Dus is het jong geleerd oud gedaan
Lief groot vraagteken
En vind je hier het levende bewijs
Want waar ik naar verwijs:
Is jouw allereerste
Eigen
Afspeellijst!

De afspeellijst begon uiteraard met Welcome To My World van Elvis en eindigde met het Franse slaapliedje Meunier, Tu Dors van het kinderkoor Les Amis De Tous Les Enfants Du Monde, omdat een mens ook schijnt te moeten slapen. De afspeellijst is één grote tranentrekker die één uur en 46 minuten duurt.

Niet te doen zoiets, maar het moet.

Het was hetzelfde Welcome To My World dat Lex en mij op de geluidscassette van de Elvis Presley Guiding Tour begeleidde terwijl de statige poorten van Graceland zich langzaam voor ons openden. Het was een broeierige dag in Memphis Tennessee, 23 september 2011.

“Jullie móeten de speelfilm Elvis zien”, had schoonzoon en Elvisfan Jeremy al een paar keer gezegd. Het klonk eerder als een waarschuwing dan een aanbeveling.

“Ik snap níet dat jullie Elvis nog niet hebben gezien”, zei hij niet heel veel later, licht geïrriteerd. Hij had het gelijk uiteraard aan zijn zijde, want inderdaad zijn zijn schoonouders hartstochtelijke Elvisfanaten. Bestond het behang van de meisjeskamer van zijn schoonmoeder eind jaren zestig, begin jaren zeventig niet uit louter Elvisfoto’s en had zijn schoonvader kort voor Jeremy’s komst in de familie niet Graceland bezocht?

Hij raakte nota bene niet uitgesproken over dat bezoek.

Hij had gelopen door de gangen van Graceland. Hij had de keuken gezien waar Elvis zijn favoriete Butter Banana Bacon Sandwich prepareerde. Bovendien had zijn schoonvader een gevangenisstraf geriskeerd door een grasspriet van het binnengazon van Graceland te plukken als cadeau voor zijn broer wiens romantische geest ontvankelijk was voor dergelijke muziekrelikwieën. Dezelfde grasspriet had de reis van Memphis naar Rotterdam weliswaar overleefd, maar was in een borrelglaasje in de vitrinekast van broederlief al snel vergeeld en vervolgens vergaan. Als Elvis’ leven in vogelvlucht.

23 september 2011

Plaats delict waar de grasspriet werd ontvreemd

Uiteindelijk draagt het leven het gewichtloze lot van een grasspriet.

Bovendien was Jeremy’s schoonvader zo gefascineerd door het muzikale fenomeen Elvis Presley dat het hem had geïnspireerd om zijn zijn (waaronder nadrukkelijk het bezoek aan Graceland) te verwerken in zijn absurdistische tragikomische debuutroman De Sleutelmaker.

En last but not least had Elvis’ stem de uitvaart van de vader van zijn schoonvader begeleid. Op zaterdag 8 juni 2019 hield de wereld even de adem in toen The Last Farewell van de King of Rock & Roll werd gedraaid.

“For you are beautiful,
And I have loved you dearly
More dearly than the spoken word can tell”

De muziek van Elvis vormt de bloedlijn tussen mijn en Anita’s ouders. Bij de uitvaart van haar ouders werd Unchained Melody gedraaid, omdat het leven inderdaad een niet-geschakelde volkomen onlogisch in elkaar gevlochten melodielijn is.

Met deze informatie in de rugzak is het dus niet verwonderlijk dat Jeremy zich volkomen terecht verbaasde -en zelfs irriteerde- over het feit dat wij de film Elvis nog niet hadden gezien, ware het niet dat wij al lang het plan hadden gevat om de film in alle rust in het vliegtuig onderweg naar eindbestemming Kochi, India, te bekijken.

Om 15:35u was het zover. Anita en ik drukten op hetzelfde moment op START en twee uur en 34 minuten later was het droevige maar fantastische feest alweer voorbij.

Elvis was de eerste blanke artiest die het aandurfde de zwarte muziek te omarmen als een huisvriend die je als gast een tafel, stoel en een goed glas wijn aanbiedt. Elvis’ stem had geen huidskleur. Hij gebruikte zijn stem als middelvinger, zijn heupen waren zijn vuisten. Jeremy gebruikt zijn heupen vooral om zijn naast hem dansende schoonvader op Oudejaarsavond voor lul te zetten. Leg een elastiek en een spijker naast elkaar en u begrijpt wat ik bedoel.

Anita zat naast me te snikken, omdat Fisherman Friend’s ook in een Airbus Industrie A380 verdomd sterk spul is. Het afsluitende Unchained Melody had huisgehouden in haar bovenkamer. Haar moeder overleed 21 jaar geleden, maar Elvis rijt iedere wond open, hoe lang geleden die ook ontstaan is.

Elvis doet niet aan verzachtende omstandigheden.

Precies hetzelfde gebeurde met mij op Graceland op 23 september 2011. Nadat ik als Adam de verboden grasspriet voor mijn broer had geplukt, belandden we in Elvis’ Beloofde Land, een troosteloos lege kamer, waar Unchained Melody door onze koptelefoontjes klonk terwijl we naar de zwarte piano van Elvis staarden. Nooit eerder werd de pijn van eenzaamheid van het bestaan zo hartverscheurend bezongen. De beste muziek is uiteindelijk een zoektocht naar de open zenuw en de diepste muziek is een onvrijwillige keuze tot zelfkastijding en juist op die twee terreinen kende Elvis geen genade en bewees hij er het gelijk van Nietzsche mee omdat een leven zonder muziek inderdaad een vergissing is.

Oh, my love, my darling I’ve hungered for your touch

Zowel op Graceland als in de Airbus Industries A380 deed ik mijzelf sterker voor dan ik was. Mijn kaken wogen zwaarder dan normaal. Mijn keel was droog, mijn maag week en mijn ogen brandden. Anita snoot met volgelopen ogen haar volgelopen neus. De confrontatie met de vergankelijkheid was even pijnlijk als prachtig.

In de film zagen we Elvis onder meer als vader. De laatste weken van Fabiennes zwangerschap betrapte ik mijzelf erop dat ik de wereld steeds vaker door Jeremy’s ogen, die van een aanstaande vader, bekeek. Toen ik de eerste keer My Boy en À Ma Fille (het geslacht van de nieuwgeborene was voor iedereen onbekend) door Jeremy’s oren hoorde hield ik het amper droog. Ik besteed veel van mijn tijd in het leggen van muzikale dwarsverbanden die de doden met de nieuwgeborenen verenigen.

En dat steeds weer.

Elvis was Rhythm and Blues, Rock & Roll, Blues, Country en Gospel ineen. Elvis dacht niet in hokjes, onze lieve Jeremy evenmin. Terwijl links en rechts in de meningenfabriek ten bate van hun politiek en maatschappelijk verdienmodel elkaar iedere dag voor rotte vis uitmaken en dit schijnprobleem om die reden hardnekkig blijven agenderen, leeft Jeremy in alle rust zijn leven. Huidskleur wordt pas een probleem als het als zodanig op het menu staat. Elvis en Jeremy zijn het bewijs dat de toekomst in de handen van de goedwillenden ligt.

‘Thank you very much’, zei ik tegen de ultrachagrijnige stewardess met het mondkapje nadat ze verzuimd had mijn dienblad met etensresten weg te ruimen. Het dienblad was een slachtveld en liep daarmee in lijn met de ontwrichte gedachtewereld van de schoonouders van Jeremy.

In de aftiteling van de film verscheen in witte letters op een zwarte achtergrond de geboortedatum van Elvis: 8 januari 1935.

Precies 88 jaar later werd op 8 januari 2023 Jeremy’s zoon geboren.

Het leven voltrekt zich in cirkels die zich verbonden weten door middel van ogenschijnlijke toevalligheden: de Goden en de doden trekken aan de touwtjes.

Liefde zal springlevend blijven zolang wij onze nazaten met warmte verwelkomen.

WELCOME TO MY WORLD

Lees ook het verhaal Opa!

Lees ook het verhaal Tijd

Lees ook het verhaal Tante Es

Lees ook het verhaal Oma!

Lees ook het verhaal Mama!