In de nazomer van 2017 werd bij Kees van Sintmaartensdijk slokdarmkanker geconstateerd, zie het verhaal Kees, The Piano Man. In januari dit jaar moest Kees een zware levensreddende operatie ondergaan.

***

Vrijdag 16 februari 2018 eet ik, na een kortstondige maar intense omhelzing, om 10:47u appeltaart bij Kees en Margit. De moeder van Kees heeft het gemaakt. Het is feest.

‘Ik werd maandag 22 januari opgenomen. In het Maasstad Ziekenhuis. In Rotterdam. Een dag later was het zover. Ik dacht nog “daar gaat ie Kees”. Ik was er klaar voor, blij en opgelucht dat het eindelijk ging gebeuren. Met een klysma werden mijn darmen schoongemaakt. Dat was meteen zo’n beetje mijn allerliefste wens van de operatie: alsjeblieft laat ik daarna schoon zijn…schoon…’

‘Dinsdag 23 januari werd ik om half acht ’s ochtends opgehaald. Om tien uur zijn ze begonnen en rond een uurtje of vier was ik klaar. Of ik….ze…waren ze klaar, ik heb immers niets hoeven doen hahaha. Margit moet die namiddag nog bij mijn bed hebben gestaan.’

Dag 1, op de Intensive Care, dag van operatie, 23 januari 2018

‘De volgende dag, woensdag 24 januari, werd ik wakker met vreselijk veel pijn. Ik lag op Intensive Care. De ruggenprik tegen de pijn hebben ze twee keer moeten zetten. Ik hoorde overal piepjes en het geluid van pompende en zuigende apparaten. Ik zag alom monitoren, kastjes en slangetjes. Die houden je in leven Keessie, dacht ik nog. Onvoorstelbaar allemaal…’

Dag 2, op de Medium Care, 24 januari 2018

‘Donderdag 25 januari mocht ik al op zaal. Nou ja zaal, ik lag alleen op een kamer. Om bij te komen. Dat was wel lekker. Ik las de eerste kaarten. Beterschap. Sterkte. Deed me goed. Maar ik kon me niet herinneren dat ik ooit zo’n intense pijn had gehad.’

Dag 3, naar de gewone zaal, kamer alleen. 25 januari 2018

‘De dagen daarna had ik steeds minder slangetjes aan me hangen. Daardoor kon ik me ‘n pietsie vrijer gaan bewegen. Ik moest meer en meer alleen doen. Nee, ik moet zeggen mijn lichaam moest steeds meer alleen doen. Stap voor stap. Alleen die pijn…. een keer ben ik knock-out gegaan… gewoon puur van de pijn. De arts ontraadde me morfine te nemen, omdat morfine een funeste werking heeft op je spijsvertering.’

‘Maandag 29 januari heb ik voor het eerst weer een bakje vla op. En ik dronk een glas melk. Dinsdag 30 januari mocht ik, precies een week na de operatie, weer vast eten. Wel gepureerd natuurlijk. Ik at met kleine hapjes. Heel traag. Maar het smáákte me gewoon. De arts stond er versteld van. Echt, ik had gewoon trek. Ondanks de pijn. Sorry dat ik daar steeds weer over begin. Maar die pijn…echt …. Kijk, ze hebben me aan de rechterkant open gemaakt. Tussen mijn ribben. Vroeger moesten ze heel je borstkas open zagen, dus kan je nagaan hoe knáp ze al zijn, hoe vér ze al zijn. Ze leggen tijdens de operatie ook één long plat. Doet gewoon niet meer mee. In de eerste dagen na de operatie pompen ze die weer vol lucht, zoals je een leeg gelopen ballon weer oppompt. Doet ontiegelijk veel pijn trouwens. Met het doorhalen van mijn slokdarm in mijn hals zijn de zenuwen van mijn stembanden geraakt. Daarom praat ik nu zo hees. Dat blijft misschien zo. Nou ja, het zij zo.’

Dag 7, eerste keer eten en drinken. Melk en yoghurt. 29 januari 2018

Dag 8, eerste warme maaltijd. Gepureerd voedsel. Kleine hapjes, langzaam eten. 30 januari

‘Ik mocht al wat wandelen. In de hal van het Maasstad Ziekenhuis wachtte ik op Sjoerd, m’n beste maatje. Hij werd opgenomen voor een acute blindedarmoperatie. Geloof je toch niet hahaha. Hij kwam één verdieping hoger te liggen.’

Dag 8, wandeling naar de hal. Wachten tot beste vriend Sjoerd zou arriveren voor zijn blinde darm operatie. Toevallig ook in Maasstad, kwam verdieping hoger te liggen.

‘Woensdag 31 januari was D-Day. En niet omdat die dag de 43 hechtingen eruit gingen van die jaap in mijn hals. Hier, moet je eens kijken. Ik appte je nog, dat ik die middag de uitslag van de patholoog zou krijgen. Om vier uur ’s middags zouden we dat gesprek hebben. Kijk je wel eens naar een spannende film? In deze speelde ík ongewild de hoofdrol…’

Dag 9, het litteken met 17 krammetjes (43 totaal verdeeld over ca. 11 incisies) 31 januari. Alle resterende slangetjes werden verwijderd. Die avond naar huis

‘Ik kreeg te horen dat de operatie was geslaagd. Ik was kankervrij. Het herstel kon beginnen! Margit zat naast me. Je weet ‘t nog wel he? Dat ik het juist voor háár zo erg vond. Trouwen, huissie-boompie-beessie en dan na je huwelijksreis te horen krijgen dat je kersverse echtgenoot ernstig ziek is…echt…. je wil niet weten wat dat eh….’

‘Nu moet ik herstellen, en dat kost tijd. Ik heb voldoende tijd maar ik ben ongeduldig. Wíl zo graag. Wil te graag. Ik zit iedere dag op de hometrainer, eerst drie keer tien minuutjes en nu twee sessies van een kwartier achtereen. Dat gaat goed. Ik doe iedere dag mijn boodschapjes op het dorp. Als tussenstop doe ik een bakkie in het café. Doet me goed. Ik mag voor de rest alles eten van de dokter, mijn lichaam geeft vanzelf aan wat kan en wat niet kan. Wat goed valt en wat niet. Ik ben amper afgevallen. De dokter staat voor een raadsel. Kan allemaal niet, maar het gebeurt gewoon. Ik ben ondanks de pijn dankbaar. Zo dankbaar. Ik moet vooral bewegen, dat gaat me beter af dan zitten of liggen….nou ja liggen…ik mag niet meer liggen. Nooit meer nee. Ik moet me aanleren om voortaan in zittende houding te slapen.’

Dag 11. Voorzichtig weer proberen te fietsen op de hometrainer. 3x 10 minuten. 2 februari 2018

‘Ik ben zo blij met Margit. Ze werkt regelmatig thuis. Dat is fijn, voelt fijn ook. Autorijden gaat me moeizaam af, dat gehobbel doet me nog te veel zeer. Volgende week begint het wielrencircus weer. Weet je nog? De Omloop het Nieuwsblad. Met Chantal. Mooi man. Ik zou er weer graag bij zijn, maar dat gaat nog niet. Eerst herstellen. Ik kijk een beetje het schaatsen. Olympische Spelen en zo. Maar dat wielrennen….ik mís het zó erg…. dat sfeertje… ik zou graag met Margit naar de Giro willen. En naar de Tour. Een weekje of zo. En dan naar het WK. In Innsbruck. Geloof me, dan is Keessie weer he-le-maal de oude. Ik voel zoveel verlangen naar de Koers. De koers is het leven…’

Woensdag 14 februari. Kaart van de wielervrienden uit Oldenbroek.

Vrijdag 16 februari 2018 eet ik, na een kortstondige maar intense omhelzing, om 10:47u appeltaart bij Kees en Margit. De moeder van Kees heeft het gemaakt. Het is feest.

Genezingen zijn niet altijd wonderbaarlijk, zij kosten geld. De complexiteit van de operatie die Kees heeft ondergaan, onderstreept het belang van onze Alpe d’HuZes campagne.

Geloof jij ook in onze missie?

Steun dan de campagne via deze link! 

Namens alle Keessen van deze planeet, dank voor de support!

Grote dank ben ik verschuldigd aan Kees en Margit voor hun medewerking en het vertrouwen.