͞“Minds are like parachutes… they only function when they’re open“
Ik was al een paar keer eerder op de Sardar Patel Ring Road, waar de lokale Decathlon winkel zich bevindt, maar geen enkele weg ernaartoe heb ik herkend. Dat ligt niet aan de vermoeidheid, het is de stad Ahmedabad waar geen kruispunt herkenbaar is omdat ze allemaal op elkaar lijken.
Ahmedabad is een miljoenenstad ter grootte van de stad Parijs, maar dan zonder de Eiffeltoren, Sacré-Coeur, Notre-Dame, Monmartre, Père-Lachaise, Quartier-Latin, Sorbonne, Centre Pompidou, Stade de France, Boulevard Saint-Michel, croissantjes, rode wijn, stinkende metro’s, de geur van Gauloise sigaretten of van die barretjes waar je zo effe naar binnen kunt schieten en waar je na enkele Picon-bières overdwars uitwandelt op zoek naar belastend bewijsmateriaal van je alter ego.
De plaatselijke Decathlon is het Mekka van wielrennend Ahmedabad. Hier begon Vinod zijn wielervereniging Cyclone. Nee, dat is niet helemaal waar. Deels klopt het. Enkele jaren geleden begon de passie voor het wielrennen pas echt bij de bushalte waar Vinod zijn dochter en een vriend zijn zoon afzetten. Vinod bekeek de broekriem van zijn vriend, zijn vriend deed gelijktijdig hetzelfde bij Vinod. “We are getting too fat”, waren de vijf legendarische woorden die genoeg waren voor beide vrienden om de Decathlon eens te bezoeken voor iets anders dan een kinderfiets voor de kleine. De eigenaar was een uur later enkele klanten rijker. Vinod maakte zijn vrienden enthousiast voor het fietsen, een sport die in de kinderschoenen staat in India. Wielerclub Cyclone was daarmee een feit.
Vinods gedachten stonden open voor iets nieuws. Ik word iedere keer aan zijn moedige keuze voor het wielrennen herinnerd wanneer ik vanuit zijn kantoor naar buiten kijk. Daar staat die spirituele vergelijking tussen vrije gedachten en een parachute. Onmiddellijk daarna moet ik altijd denken aan onze gevleugelde vriendjes van het fenomeen Ajax. Ik moet méér open staan voor hun frivole wereldveroverende van een andere plaat afkomstige tikkietakkie voetbal om mijn gedachten als een parachute te laten werken. Ik moet mezelf bevrijden. Net zoals Vinod zijn wielervereniging begon.
Een goed jaar na de oprichting van Cyclone kwamen Vinod en ik elkaar tegen op een beurs in Bombay. We vroegen naar elkaars hobby’s. Ik kwam tot schrijven en fietsen, Vinod kwam tot fietsen. We wisselden wielerfoto’s van elkaar uit en enkele maanden later reed ik mijn eerste kilometers in het Spookrijdersshirt door de straten van Ahmedabad. Ook toen vertrok een bescheiden pelotonnetje van circa 10, 12 renners vanuit de Decathlon.
Vandaag is het dinsdag 28 augustus 2018 en voel ik me brak na de slopende vliegreis. Enkele vrienden die aan de vorige twee Tour of Aravallis meededen, lopen op me af en beginnen de typisch Indiase begroetingsrituelen die enige vrije tijd van je vergen. De racefietsen worden in de vrachtwagen geladen en enkele kleinere trucks worden gevuld met honderden flessen water. Vrijwilligers zijn hard in de weer om de reclameposters voor de Tour op de vrachtwagens te bevestigen. Ahmedabad ligt in de deelstaat Gujrat en aangezien Gujrat zo plat als een pannenkoek vindt deTour of Aravallis ieder jaar in het gebergte van Aravalis plaats en dus moet de karavaan ieder jaar togen naar deelstaat Rajasthan.
Ondertussen maken de deelnemers de eerste van de grofweg 16 miljoen foto’s die deze Tour gemaakt zullen worden. Mijn Indiase vrienden lopen vooraan als het gaat om technologische gadgets. “Jiggy”, een overenthousiaste en extreem goedlachse man die ook bij de vorige Tours zéér aanwezig was (de eerste keer als renner, de tweede keer als lid van het supportteam na een ernstige val die hem maandenlang aan het bed gekluisterd hield) haalt zijn mini-statief uit de achterzak van zijn wielershirt om vervolgens zijn bril te tonen waarin een heuse camera verborgen zit.
Een uurtje later zitten we bij Vinod thuis. Mijn hoofd tolt. Ik lig op bed. Er klinkt jazzmuziek door het Bose speakertje. Regelmatig springt een aap tegen de plastic afrastering van Vinods achtertuin. Regelmatig schreeuwt een paniekerige pauw krankzinnig hoge tonen door de verder zo stille wijk. Regelmatig schrik ik me de pleuris. Mijn gedachten zijn nog lang niet parachute-open genoeg om geluiden van wilde apen en dito pauwen zonder vrees te ondergaan.
In Vinods kantoor is het geen doorkomen aan. Het hele pand ligt bezaaid met kartonnen dozen met de inhoud van de goodiebags die we vanavond gaan ontvangen. Medeorganisatoren JJ en Mirza bespreken de briefing voor vanavond. En passant wordt gezegd, niet gevraagd, of ik ook een woordje wil spreken. Over fietsen in Europa. Over mijn vorige twee deelnames aan de Tour of Aravallis. Over de shirtjes van 36 Cycling.
Ik schreef de hoofdpunten op een kladblaadje dat ik nu uit mijn kontzak haal. Na het applaus wordt het stil in deze chique ruimte van de Country- and Golfclub Belverdere. Ik hoor mijn eigen stem door de microfoon. Over de Rotterdam Fund Racers. Alpe d’HuZes. Kankerfonds. De zaal is doodstil. Ik sta stil bij het fenomeen “vrienden maken” tijdens het fietsen en refereer aan Jiggy, de man die geboren is met een glimlach op het gezicht. Jiggy krijgt een applaus dat minimaal zo intens klonk als het volkslied dat uit volle borst gezongen werd door de geachte aanwezigen vlak voor aanvang van deze briefing. Hun trotse vastberadenheid ontroerde me. Plots stel ik me voor hoe het Wilhelmus zou klinken vlak voor een wielerevenement in Nederland. Waarschijnlijk vals, lacherig, brullend en onderbroken door hoongelach, bierscheten en bitterballen door de lucht.
Mijn tafelgenoot is Chris, een Britse in Calcutta woonachtige hersenchirurg. Hij zou vorig jaar al meedoen maar was verhinderd door technische mankementen zo legt hij me uit. Het openen van een schedel is schijnbaar eenvoudiger dan het importeren van een nieuwe crankset in India, zo grappen we beiden.
Een buffet volgt die kwalitatief dermate goed is dat de gesprekken terstond verstommen. Ik bekijk de spullen in mijn goodiebag en zie dat mijn registratienummer 14 is. Van de Johan. Als devoot Van Hanegem fan voel ik onmiddellijk teleurstelling. Mijn parachute gaat dus nog altijd niet open….
***
Nachtelijke post scriptum:
Ik feliciteer Ajax met het behalen van de voorrondes van de Champions League.
Zijn mijn gedachten nu vrij?
