Vroeger keken wij op zaterdag altijd naar Duits voetbal.

Maar eerst kwam de Tagesschau. Die duurde altijd heel lang. Daarna kwam Die Sendung mit der Maus. Die duurde ook lang. Daarna kwam Duits voetbal en hoopten we standaard dat Bayern München verloor. Karl-Heinz Rummenigge speelde voor Bayern. Zijn haar zat altijd goed. Toen al.

Duitse films keken wij nooit. We draaiden nooit Duitse muziek. En we gingen niet naar Duitsland op vakantie.

Met Overmaas hadden we wel een voetbaltoernooi in Duitsland. In Schwetzingen. Daar werden we compleet weggetikt door super gedisciplineerde Duitse leeftijdsgenoten. We vroegen ons af of ze wel lol hadden. Dat vroegen zij zich ook over ons af, nadat ze ons met een nulletje of vijf hadden afgedroogd.

Derrick heette nog Horst Tappert en andersom.

In de jaren nadien werd ik fan van wielrenner Jan Ullrich in wiens gevechten met de geneugten des levens ik mijn alter ego weerspiegeld zag. Cooler eruitzien dan Horst Schimanski was onmogelijk. Omdat Duitse auto’s nooit kapot gingen, was mijn eerste auto een twaalf jaar oude Opel Kadett die tijdens de allereerste autorit op de Brienenoord evenwel stil viel. Op de Duitse TV keken we zaterdag ‘s nachts Rockpalast waar in de Grugahalle in Essen vlammende optredens plaatsvonden van Mink DeVille, Steve van Zandt en de volstrekt onbekende Lee Clayton.

Op zakelijk vlak moest ik schoorvoetend toegeven dat op Duitse klanten een stuk blinder gevaren kon worden dan op klandizie uit moederland Frankrijk, om over mijn fascinatie voor Friedrich Nietzsche (“Wer nicht lügen kann, weiß nicht, was Wahrheit ist”) maar te zwijgen. Pure vrijheid ervoer ik toen ik eenmaal flitspaalloos over de Duitse Autobahn had gescheurd.

Kortom, ik wist me nooit goed raad met het fenomeen Duitsland.

Afgelopen zaterdag ontving ik een postpakket. Der Schlüsselmacher stond in sierlijke letters op de oranjekaft. Übersetzt von Lore Arnold. Tot mijn stomme verbazing betrof het een volledig in het Duits vertaald manuscript van mijn debuutroman De Sleutelmaker.

Ich muss alles glauben können um fantasieren zu können luidde de ondertitel. Ik kon het amper geloven, de vertaling in het Duits had zelfs míjn fantasie overtroffen.

Opgedragen aan Lore Arnold, dank voor deze volslagen verrassing!

Bezoek het dagboek Jongensdroom voor alle ins en outs van De Sleutelmaker