Sinds 2015 neemt de Stichting Rotterdam Fund Racers deel aan Alpe d’HuZes om geld in te zamelen voor het KWF. Tot en met 2023 haalde de stichting €1.401.443,00 op. In de drieluik Wraak beschrijf ik onze belevenissen van Alpe d’HuZes 2024. Deel 3 is getiteld Wraakfeest.

 

 ***

 

“Living well is the best revenge.”
– George Herbert

 

Donderdag 6 juni 2024. Vlak voor middernacht. Je ligt nu in bed. De achtbaan heeft een twintigtal uren geduurd. Maar liever noem je het geen achtbaan. Zelfs geen draaimolen. Alpe d’HuZes is een centrifuge… nee een citruspers!

We zijn uitgeperst.

Het duizelt. Bier. Vermoeidheid. Pijn in je onderrug. En een rauwe reet. Alsof je je had afgeveegd met schuurpapier, de extra klodder Toco-Tholin broekenvet (na beklimming 3) ten spijt.

Op het toilet van La Lanterne had je je getracht te vermannen. Je stond naakt ten overstaan van Anita. De tranen van falen, verlies en verdriet wilden maar niet stoppen. Je hield je armen zijwaarts als een vogelverschrikker. Je leuter had nog altijd last van griep. Je vloekte toen je voelde dat het verdriet plaatsmaakte voor woede.

‘Houd je in!’, sprak Anita je vermanend toe.

‘Kutzooi.’

Ze zweeg. Buiten de WC wachtte Smillie je op. Hij omhelsde je. Zweet op zweet.

‘Het is goed’, zei hij op zo’n rustige en vaderlijke toon dat het een herhaling rechtvaardigde.

In het restaurant heerste nog de gebruikelijke wanorde. Mensen, overal mensen, overpeinzend, pratend, druk gebarend, meezingend, heupwiegend, omhelzend, opruimend, drinkend en etend in een onoverzichtelijke poel van aangebroken voedsel, lege plastic bordjes, bekertjes, verfrommelde servetten, sporttassen, doorweekte kleding, verfomfaaide handdoeken in de ranzige lucht van goedkope deo, opgedroogd regenwater, modderresten en moedeloos zweet.

‘Quatre fois, c’est pas mal’, zei Jean Philippe van achter de bar waar Anita een cola voor je bestelde die je vervolgens in één teug had opgedronken met een rollende boer als natuurlijk gevolg.

‘NOU MAR!’, corrigeerde Anita jou voor een tweede keer in twee minuten, echter dit keer in hoofdletters. Je provocerende gedrag miste zijn uitwerking niet.

Je onderging de schouderklopjes en het gehug. Je ontving en deelde uit. De muziek van DJ Dominic kreeg langzaam vat op je. De fietsdag zat er definitief op. Voor het zingen had je de kerk moeten verlaten. De Thaise masseuse gunde je op zich een happy end maar je was met de noorderzon vertrokken voordat zij haar plastic handschoentjes had kunnen aantrekken.

‘Goede beslissing van de organisatie’, zei je eenmaal buiten. Het was geen leugentje om bestwil, veiligheid immers voor alles, maar het was de overbekende boer met kiespijn die instemde met het bindende advies van Alpe d’HuZes om de Alpe niet meer af te dalen.

Wraak verdraagt echter geen verzachtende omstandigheden. Wraak gaat, als kanker, door merg en been. Wraak is niet voor doetjes. Wraak staat haaks op staken-vanwege-hevige-regenval. Dat was jouw stellige overtuiging, maar de keiharde realiteit had weer eens gewonnen van jouw idealistische wereldbeeld. De werkelijkheid was gefundeerd op heipalen, jouw romantische levensperspectief was en is gestoeld op drijfzand.

De realiteit van het hier en nu heet Engelbewaarder, gedraaid door een lachende DJ Dominic die je zijn duim gunt. Je wilde dat je DJ Dominic was. Al was het maar voor een dag. Eén oorkussen van zijn koptelefoon duwt hij met zijn wijsvinger tegen zijn oorschelp, het andere bevindt zich in het luchtledige. Hij wiegt vrolijk mee op de melodie van het lied Engelbewaarder dat je vandaag minimaal vijftien keer moet hebben gehoord.

“Ik weet nu… dat er een engelbеwaarder bestaat”, zong de zanger wiens naam je maar niet wilde binnenvallen. Alleen zijn hagelwitte kunsttanden, zijn plastic lach en zijn kortgeschoren nekkie waren je bijgebleven. De corpulente zanger zag er overgelukkig uit toen hij zong op het muziekplein van de Tros en je wilde op dat moment dat je die zanger was. Al was het maar voor een dag. Puur geluk. Zonder poespas.

Maar waar hij die wijsheid vandaan haalde dat er een engelbewaarder zou bestaan, dat mocht de Lieve Heer weten. Je vroeg het je eerder vandaag af, zo ergens klimmend in het niemandsland tussen bocht 14 en 13. Op basis waarvan (namen en rugnummers graag!) was auteur Pierre Kartner er zó van overtuigd dat er een engelbewaarder zou bestaan? Waarom nam jij teksten altijd zo serieus en, dat vooral, zo letterlijk? Waarom kon jij niet gewoon eens méédoen zonder zo moeilijk te doen?

Waar was de engelbewaarder toen mijn tante Ineke te horen kreeg dat ze ongeneselijk ziek was?

Maar toegegeven, alles beter dan Geef Me Hoop Jomanda dat een DJ vandaag had gedraaid. “Op een dag moest ik heel nodig poepen | Jomanda heeft mijn hoofd toen ingestraald | Ze keek me aan en zei: ‘Joh Gijp, ik ziet het al, volgens mij heb jij Chinees gehaald!’”

Het voordeel van dieptepunten is dat het daarna alleen maar beter kan gaan. Er moest eenvoudigweg méér bier in, een beproefd recept, zodat je je bij de party buiten kon voegen, zonder gevoelens van schaamte over je mislukte missie. Het was niemand minder dan Tanette, de vrouw van Anne, die je over de denkbeeldige streep trok. Daar stond ze. In de stromende regen.

‘Zij nat, ik nat!’, antwoordde ze vrolijk toen je haar complimenteerde voor díe mate van solidariteit. Mensen als DJ Dominic, inmiddels ook drijfnat, en Tanette houden zich niet bezig met vage semi-filosofische bespiegelingen over de waarheid van de tekst van Engelbewaarder dat, op zich genomen, gewoon een lekker nummer is. Luister zelf maar, want hij komt nu weer voorbij. We zijn weer een uurtje verder en Sebas heeft weer eens een blad bier mee naar buiten genomen.

 

“Ik weet nu
Dat er een engelbеwaarder bestaat
Je kunt haar niеt zien
Als ze zachtjes tegen je praat.”

 

En verdomd, het gebeurde, je deed mee. Je vrienden zagen het aan je heupen. Je danste en zong de zwaarmoedigheid uit je gestel. Dat deed de combinatie bier-Engelbewaarder-Sebas met je. Minuut voor minuut namen principes, overtuigingen en ingewikkelde wraakideologieën afstand van je. En je voelde je niet langer alleen. Het werd voller en drukker voor La Lanterne. En het was gestopt met regenen.

En jullie staarden naar het beeldscherm van Mark E. die gilde van het lachen:

‘KIJK HIER! HIER! KIJK DAN! HIER! HIER GEBEURT HET!’

Nu zagen we het ook. Het was Johnny de Mol Jr., Mister Ajax annex Mister Amsterdam, die Ron, Mister Feyenoord annex Mister Rotterdam, vlak voor de finish een tik op zijn billen gaf. Mark E., had alles geregistreerd met de op zijn helm gemonteerde GoPro.

‘Trots op je Ron’, zeiden jullie, ‘je hebt je ingehouden en niet teruggeslagen…’

‘Maar gewoon het idee dat die gozer aan mijn kont heeft gezeten…’

Gelach. Sebas. Biertje erbij. Proost.

‘Daar komt ze!’, riep Marieke, de vrouw van Ed de Sloper.

‘Wie?’

‘MO!’

DJ Dominic schakelde meteen over naar Sweet Caroline van Neil Diamond. Het was de stamp-hoempa-pa uitvoering maar who cares. Jullie boegbeeld kwam eraan. Kippenvel tot op het scrotum.

“Touching me…. Touching you…  SWEEEEEET CAROLINE!!…. WHO-OHOH!!”

Daar passeerde jullie talisvrouw met de trotse waardigheid van een koningin en met de ontwapende stoerheid van een frontsoldaat. Survivor van borstkanker, survivor van “iets wat ze in mijn hoofd vonden maar waarvan ze niet zeker wisten of het een tumor was”. Quote-unquote. Borst(en) vooruit, fier wandelend met een loopstok waaraan ons groenwitte Fund Racers shirt hing.

Nondeju.

Droge keel.

Dorst.

Op zoek naar Sebas.

Volgende moment. DJ Dominic die de boel regisseerde.

“HEY HEY-O! IK WIL SEX ME DIE KALE!”

Jullie formeerden een rij. Aan de overkant van de weg stond de kale Haagsche Willem te huppelen als in zijn beste dagen en ja… dit wás zo’n beste dag. Maar Sex Met Die Kale van De Lawineboys bleek slechts een prelude op Oh Oh Den Haag van Harrie Klorkenstein, alias Harrie Jekkers. En zo vertrokken jullie denkbeeldig en luid zingend naar Den Haag, die mauie stad achtâh de dùine. Haagsche Willem gaf met zwaaiende handen de melodie aan met een oranjewitte pion die hij boven zijn hoofd heen en weer wiegde.

Nondeju.

Droge keel.

Dorst.

De zoektocht naar Sebas.

De lucht boven de Alpe trok verder open. Stoom ontsteeg vanuit het korrelige asfalt. Tientallen, zo niet honderden deelnemers passeerden. Onder of óp de Alpe hadden ze zich lang schuil moeten houden voor het hondenweer en nu voltooiden zij hun weg naar boven. En jullie maakten een ereboog.

Voor alles.

Voor iedereen.

Families met kleine kinderen. Met een foto van een overleden tante, vader, moeder, oom.

Fietsers die jullie juichend en huilend tegemoet traden.

Een wave.

Een highfive.

Naar boven, die hele meute. Vrouwen en kinderen (gegeneerd, wat staat die muziek hard, wat moeten die brullende mensen langs de kant en waarom huilen sommigen?) eerst.

Alles.

Iedereen.

En plots kwam de wraak weer terug, en wel in de vorm van een viering, veruit de heftigste vorm van wraak. In jouw hoofd hoorde je plots, dwarsdoor de feestmuziek van DJ Dominic, Living Well is the Best Revenge van R.E.M. De vlijmscherpe gitaar van Peter Buck, de stem van Michael Stipe die als een cirkelzaag huishield.

 

Well, I’m not one to sit and spin,
‘cause living well’s the best revenge,
Baby I am calling you on that

 

Daar waar de duivel kanker uitvond, daar sloegen jullie terug. Nu en hier.

Daar waar de duivel ons op de knieën hoopte te krijgen, daar zetten jullie bloedserieus de polonaise als wapen in. Een polonaise als middelvinger, een polonaise als een feestende protestmars. Onze pijl was gedoopt in de toxische punkrock van REM. Well, I’m not one to sit and spin. Geen woorden maar daden. Omdat niets doen nooit een optie zal zijn.

Omdat jullie de verplichting hebben om het leven te vieren. Die verplichting hebben jullie jegens de overledenen, jegens de patiënten, jegens de ex-patiënten, jegens alle kinderen en alle kleinkinderen.

Drommen fietsers en wandelaars passeerden jullie. Het was Rotterdam op zijn allerbest. Daar kon geen stadspromotie tegenop. In de polonaise ontdeden jullie je van de ruwe bolster, opdat de blanke pit overbleef. Zo slecht, zo koud, zo lomp zijn we in de kern niet. Wel zo eerlijk, zo direct, zo levensecht.

Alle fietsers en wielrenners werden geëerd door de Rotterdam Fund Racers. Allemaal. Stuk voor stuk en stuk voor stuk zaten ze stuk. Hun afgematte koppen. Hun bleke dankbare glimlachen.

Ze zweepten jullie op zoals jullie hen opzweepten.

Zij hadden jullie nodig zoals jullie hen nodig hadden.

De duivel heeft geen verweer tegen het vieren van het leven en het is DJ Dominic die dit gegeven haarfijn aanvoelde. Zo ook Sebas wiens handen vergroeid leken met een dienblad bier. Maar iederéén voelde dit momentum aan. We pakten het moment beet en ontfermden ons over het moment alsof het een aangeschoten vogel was die uit de lucht was komen vallen. Met tranen in mijn ogen ging ik de dansende massa af… Michel, Eelco, “Biertie” Art, Ron en Anita Mets, mijn Anita, Steven en Josien, Luc en Helma, Astrid en Fedor, Gerben, Anne en Tanette, Christel en Dennis Woudensteijn, Ingrid, Lucas en Gelovige Thomas, Aad en Talisvrouw Mo, “Biertie” Henny, Sylvia (die met haar hoofd deels in Grenoble zat), Eus, Lianne en Bertje, Ingrid, Norbert de Witte Keniaan, Danny en Tamara, Wesley, Heidi de Heilige en Mark de Knuffelbeer, Ed de Sloper en Marieke, Diederik Jan, Smillie, kale Haagsche Willem en Christine, Gio, Rory, Koen, Brammetje en Sascha, Niels, Michel, Peggy en Mark, een gabberdansdansende Erwin…

Hier (op dat moment) werd je rechterschouder bijkans uit de kom getrokken (de herinnering aan je zeven gebroken ribben van twee jaar geleden).

‘VAN LINKS!…. NAAR RECHTS!”

Te laat had je het lied van Snollebollekes (de maker van dit meesterwerk schijnt een Edith Piaf-fan te zijn hetgeen hij griezelig goed weet verbergen) herkend waarbij de deelnemers elkaar omarmen om zich van links na rechts te laten bewegen, waarbij het jou onbekend was of je de beweging huppend op twee benen tegelijk moest volbrengen, dan wel stap voor stap als een soort zijwaartse foxtrot surplace. Hoe het ook zij, je was weer eens te laat (het woeste REM’s Living Well Is The Best Revenge speelde overigens onverminderd eerste viool in je hersenpan) waardoor jij, als werkelijk enige, als een soort aardappelzak mee werd getorst door je fietsvrienden.

Nondeju.

Droge keel.

Dorst.

De zoektocht naar Sebas…

Draaikolken, achtbanen, draaimolens, centrifuges, citruspersen.

’s Avonds kwamen jullie bijeen in het restaurant van Hôtel Au Chamois d’Or. Gedoucht en al, moe maar voldaan, opgelucht maar uitgeput, uitgelaten maar ingetogen, aangeschoten maar gepast.

Eus hield op uitnodiging van Gelovige Thomas een speech die een korte (en zeer terechte) ode aan Heilige Heidi had moeten zijn, maar die in een langdurig betoog zou verzanden waar Fidel Castro een harde plasser van zou hebben gekregen.

Vanuit een door bier gecreëerd parallel universum, ging Eus eerst nog serieus in op het bestaansrecht van de Rotterdam Fund Racers en – volkomen terecht – op het belang van de inbreng van de jeugd. Vervolgens vergeleek hij de Fund Racers met een familie, een warm bad, een paar favoriete pantoffels, een lievelingsgerecht, een open boek, een feel good film om daarna op speelse wijze over te gaan in zijn passie voor de Ashtanga Yoga om via zijn nieuwste hobby de Ikebana (Japanse bloemsierkunst), uit te komen bij de precieze werking van een prismaspectroscoop om zijn betoog te beëindigen met een boeiende uiteenzetting over de invloed van de supervised machine learning van AI op de moderne maatschappij, waarbij Eus zich niet van de wijs liet brengen door het luidkeels brullen van zijn fietsvrienden: “HEIDI! HEIDI! WIJ WILLEN HEIDI!”

Al met al duurde de speech van Eus zes uur en nog een beetje, waarna Norbert het woord eindelijk gegund werd om het eindbedrag kenbaar te maken. Gelukkig bestaat de wereld van Norbert uit cijfers en getallen en zou het Geen Woorden Maar Daden dientengevolge op zijn ranke atletenlijf geschreven móeten zijn, ware het niet dat… ware het niet dat… ware het niet dat…

Nadat Norbert alle deelnemers namens Danny en Tamara een medaille had overhandigd, was het moment aangekomen dat je naar voren werd geroepen om als ambassadeur van de Rotterdam Fund Racers de cheque in ontvangst te nemen.

 

€446.243,00

 

Nederigheid, dankbaarheid, trots.

En zoals ieder jaar verstomde het rollende applaus en het wilde gejoel al snel. Heel snel. Want zoals ieder jaar koppelden de aanwezigen dit geldbedrag onmiddellijk aan het doel van de missie, met een waardige stilte tot gevolg. Kippenvel. Wellende ogen. Het wraakfeest kwam bruut ten einde. Jullie feliciteerden elkaar in stilte en met gesloten ogen namen jullie plaats in een omgekeerde chronologische teletijdmachine…

Van Eus’ speech naar de Snollebollekes, naar de hand van Johnny Jr. op de reet van Ron, naar de passage van de wandelde Mo, naar Engelbewaarder, naar Living Well is the Best Revenge, naar je tranen in je nakie in het toilet van La Lanterne, naar de foto van Niels’ moeder in bocht 10, naar de start in Bourg d’Oisans, naar de gebogen hoofden van Lucas en Gelovige Thomas tijdens de kaarsenceremonie, naar Zingen in de Storm met Danny en Tamara, naar Land of Hope and Dreams met Simon, naar Change the World met Patrick, naar You’ve Fot a Friend met Heidi en Mark, naar We Are One met Berget en Maurice, naar Smile met tante Ineke, naar Beautiful People waar de missie anno 2024 mee begon, en dus terug naar Nederland…

…waar de artsen een operatie uitvoeren om tumoren op te sporen en te verwijderen…

…waar laboranten diezelfde tumoren microscopisch onderzoeken…

…waar de verpleegkundigen de patiënten de zorg geven die zij zo verdienen…

… waar de patiënten iedere dag energie en hoop moeten blijven putten omdat het leven te kostbaar is om zomaar op te geven…

… waar hun dierbaren in spanning leven of de medicatie aanslaat, of de chemo zijn werking zal doen, of de bestraling wel zo’n goed idee was…

… waar kleine kinderen te jong zijn om te beseffen waarom zij met een kaal koppie in het ziekenhuis worden opgevrolijkt door Cliniclowns…

Iedere euro van die vierhonderdzesenveertigduizend tweehonderddrieënveertig euro gaat direct naar dít doel en komt dus direct, zonder aftrek van kosten, ten bate van onze heilige missie: niemand meer dood aan kanker.

Dat allemaal speelde af in je hotelkamer waar Anita naast je in slaap was gevallen. Het was tijd om de citruspers uit te zetten. Pas morgen zou je je mobiel weer aanzetten om alle berichten van deze dag te bekijken, om alle laatste donaties te begroeten, om je kinderen en kleinkind te videobellen en om als laatste te facetimen met je moeder om de laatste stand van zaken van je tante Ineke te horen. Je wist dat je haar zou moeten opvrolijken met je ongepaste grappen, maar je wist bij voorbaat al dat je dit niet zou kunnen.

Alpe d’HuZes 2024 zat erop en met niet aflatende gevoelens van wraak aanvaardde je de slaap.

 

***

 

FOTO- EN FILMGALERIJ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rotterdamse Ron krijgt een tikkie op de billen van Amsterdammert Johnny de Mol Jr.:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Passage Guido Weijers langs La Lanterne!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Doorkomst van onze talisvrouw Mo(nique)!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Opgedragen aan alle patiënten, ex-patiënten, overledenen en hun dierbaren.

In totaal beklommen de Rotterdam Fund Racers 99 keer de Alpe d’Huez. 

 

Opgedragen aan mijn teamgenoten van de Rotterdam Fund Racers, dank voor jullie humor, jullie openhartigheid, jullie doorzettingsvermogen en jullie vertrouwen. De saamhorigheid was deze editie buitenaards. Alleen in eenheid kan onze missie worden volbracht: niemand meer dood aan kanker.

Opgedragen aan onze voorzitter Ruud, de Grote Pechvogel van dit jaar.

Dank aan DJ Dominic die de grote schoenen van DJ Jorrit met verve wist te vullen.

Dank een Ed de Sloper voor het kostenloos regelen van het vervoer van de fietsen met de Autohopper.

Dank een Fedor en Steven voor het organiseren van het Charity Dinner in Berkel en/of Rodenrijs.

Dank aan Rob Kalf van LTC Rhoon voor het organiseren van het Padeltoernooi te Rhoon.

Dank aan het bestuurd van de Stichting Rotterdam Fund Racers voor het feit dat ik ook dit jaar jullie ambassadeur mocht zijn, een rol die mij nederig en dankbaar maakt.

Opdragen aan al onze donateurs en sponsoren zonder wie onze missie compleet onmogelijk en uitzichtloos is.

 

***

 

Speciaal opgedragen aan mijn tante Ineke – ik zweer u dat mijn wraak volgend jaar zoet zal zijn.

 

 

 

***

 

Herlees / herbeluister hier S1A1 Mooie Mensen

Herlees / herbeluister hier S1A2 Glimlachen

Herlees / herbeluister hier S1A3 Wij Zijn Eén

Herlees / herbeluister hier S1A4 Je Hebt een Vriend

Herlees / herbeluister hier S1A5 Verander de Wereld

Herlees / herbeluister hier S1A6 Land van Hoop en Dromen

Herlees / herbeluister hier S1A7 Zingen in de Storm

 

Lees ook het verhaal Alpe d’HuZes: De Wereld op zijn Best

Lees ook deel 1 van de drieluik Wraak: Alpe d’HuZes 2024 1/3 Wraakstart

Lees ook deel 2 van de drieluik Wraak: Alpe d’HuZes 2024: 2/3 Wraaktocht

 

Beluister op Spotify de Alpe d’HuZes 2024 Afspeellijst

 

Volg alle acties van de Stichting Rotterdam Fund Racers op social media:

Website

LinkedIn

Fabebook

Instagram