Babyfaces

  In 1989  gingen we met de neven en nichten een dagje naar Parijs. In 1989 nam ik mijzelf, mijn zonnebril en het leven buitengewoon serieus. Ik kende immers alle teksten van Bob Dylan uit mijn hoofd en deed alsof ik ze ook snapte. Mijn zonnebril verbloemde veel....

Take Five

  We zaten in de woonkamer en mijn vriend zette de beide KEF reference speakers in evenredigheid van elkaar. Hij kwam op corona-afstand in een fauteuil naast me zitten en glimlachte. De KEF reference speakers stonden verheven, neutraal en vol zelfvertrouwen,...

De Ironie van de Karikatuur

  De ironie had ik pas later door. Want mijn aandacht ging in eerste instantie uit naar de verbluffende techniek van Simons tekening die hij zelf, mijns inziens ten onrechte, schets had genoemd. De ironie had ik pas later door. Als dank voor mijn debuutroman De...

Coen Moulijn, Alois Alzheimer & Mijn Vader

  Dinsdag 4 januari 2011 liep ik ’s avonds met mijn vader naar de Kuip. Coen Moulijn was overleden. “Hier ben jij geboren”, zei mijn vader toen wij het Clara Ziekenhuis aan de Olympiaweg passeerden. Het verval was toen al ingezet. Bij mijn vader. Nog niet van de...

Turning Into You

  Het was een zaterdagochtend die aanvoelde als een zondagochtend. Ik zat in mijn badjas in de koele huiskamer. Al een hele tijd daarvóór had Maurice mij gevraagd een tekst voor hem te schrijven. Ik had ja tuurlijk gezegd. Gelukkig kijkt Maurice niet op een dag...

Krijg Nou Tieten!

  Op 11 maart was Fabienne jarig. We gingen er op de fiets heen. Op het zompige grasveldje in Rotterdam-Ommoord lag een winkelwagentje in een enorme plas regenwater op zijn kop. Geredeneerd vanuit de Spookrijdersgedachte sprak mij dit beeld, dus van letterlijk en...