Mijn openingsspeech van de ploeg- en shirtpresentatie van 4 juni 2025

Alpe d’HuZes kent drie finishlijnen die ik graag met jullie wil doornemen.

De eerste finishlijn is als je het dorp Alpe d’Huez binnenrijdt. Na bocht 1 is La Lanterne het eerste restaurant van het skidorp dat je aan je rechterhand passeert.

Daar hoor je de stem van Jorrit en daar zie je in de verte al onze groenwitte beachflags wapperen. Een magisch moment, steeds weer. Daar staat de begeleiding naar je te zwaaien en te schreeuwen en je bent de pijn van de 21 bochten, althans voor het moment, vergeten. Die juichende en blije gezichten waren eergisteren nog vreemden voor je, gisteren bekenden, en vandaag vrienden, ja soms zelfs vrienden voor het leven. Je zult het zien.

Het passeren van deze eerste finishlijn duurt, welke snelheid je ook hebt, niet lang. Het moment is zo voorbij. Maar toch zal je zien dat je een hele beklimming lang kunt teren op dat éne moment langs die eerste finish. Het vooruitzicht daaraan houd je op de been. Want ze wachten op jou.

En dan ben je voor een moment weer alleen, alleen op weg naar de tweede finishlijn, een goede kilometer verderop.

Daar rij je door een haag mensen die achter dranghekken staan te klappen voor jou, voor jouw gevoel voor jou alleen. Soms wordt je naam hardop uitgeroepen. Er wordt muziek gedraaid. Keihard. Horden fietsers en wandelaars passeren deze tweede finishlijn waar iedereen als held of heldin wordt onthaald. De fotografen van de organisatie doen alsof ze een foto van je maken, maar je zult zien dat je op de website van Alpe d’HuZes moet zoeken naar een speld in een hooiberg of jouw finishfoto wel gepubliceerd wordt, omdat onze groenwitte shirts, waar wij juist zo trots op zijn, geen geliefde kleuren zijn bij de organisatie…

Maar dat is niet belangrijk want je staat nu boven en hebt de tweede finish gepasseerd. Je leven is veranderd. Mijn vrouw, mevrouw de Spookrijdert, heeft ooit gezegd dat Alpe d’HuZes die ene dag de wereld op zijn best is, en die bewering klopt.

Kijk zelf maar. De mensen zijn er voor jou.

De lijn tussen vreugde en verdriet is nergens zo fijn
als aan deze tweede finishlijn.

Je fietst nu een rondje door het dorp om weer uit te komen bij de eerste finishlijn, bij restaurant La Lanterne dus. Je wordt verzorgd. Koppie soep, thee, koffie, broodje. Je smoel wordt schoongemaakt en terwijl jij op de benedenverdieping zit te kakken wordt ondertussen je bidon gevuld. Empathie uit zich nu eenmaal in vele uitingsvormen.

Of je bent uitgefietst of uitgewandeld of je gaat nog een keer. Het maakt niet uit. De groep supporters en uitgefietsten wordt, naarmate de dag vordert, almaar groter. De muziek wordt gezelliger en intenser. Er wordt feest gevierd, zoals het moet, zoals wij het de patiënten én de mensen die gestorven zijn aan kanker verplicht zijn, zoals ook wij het aan onszélf verplicht zijn.

De lijn tussen leven en dood is nergens zo fijn
als aan deze eerste finishlijn.

Het verdriet, het soms intense verdriet, moet naar buiten, zoals het smeltwater van een waterval slechts één richting kent, zo is het ook met ons verdriet. Het móet naar buiten.

Vraag het maar aan enkele teamgenoten die hier vandaag aanwezig zijn, teamgenoten die hun vader of moeder zijn verloren, teamgenoten wier vrouw of moeder ziek zijn…

vraag het aan Robert Gesink

Vraag het aan Suzan van Freek of vraag het aan Freek zelf, nu het nog kan

Of vraag het desnoods aan Luis Enruiqe, de trainer van Paris St Germain die zijn dochter Xana aan leukemie verloor…

Vraag het aan teamgenoten die strijden voor een zieke collega, of aan teamgenoten die twee maanden geleden nog afscheid namen van een buurman en die wraak nam op de Brienenoordbrug, vraag het aan teamgenoot wiens moeder een tumor heeft in de baarmoeder, het allerheiligste onderdeel van een vrouwenlichaam, vraag het de teamgenoot die dik tien jaar geleden haar man verloor en die de moed had haar levensgeluk te hervinden met een teamgenoot die ook hier aanwezig is, vraag het hen!… vraag hoe diep het verdriet van het gemis voelt, vraag het aan alle mensen die vanochtend bloed in hun urine aantroffen, vraag het aan de dames die vanavond een verdacht knobbeltje bij hun borst voelden, vraag het aan het kind dat het hoofdhaar moest inruilen tegen een chemokuur, vraag het aan de cliniclowns die diezelfde kinderen proberen op te vrolijken met een scheetkussen en een fopneus, zoals het echte leven nu eenmaal een pantomime is, een rollenspel, een poppenkast, een bal masqué waarbij de humor en de zelfspot onze enige redding is.

Vraag naar de raadselen waarmee medici, doctoren en  wetenschappers nog altijd te kampen hebben, ondanks hun enorme kennis en wijsheid,  al die onuitsprekelijke helden die dag in dag uit onderzoek doen naar deze vreselijke ziekte… onderzoek uitgevoerd door die ene teamgenote van ons die veel meer is dan “de dochter van” hoe graag we haar vader ook mogen, onderzoek naar het waarom zij het wel kreeg en hij niet, waarom hij eraan moest overlijden, en waarom jijzelf niet. Wetenschappers met engelengeduld die twee stappen vooruit doen, eentje terug, drie vooruit, twee terug, weer een vooruit enzovoorts enzovoorts enzovoorts…

Iedereen, kijk nu links en rechts van je, ja echt iedereen heeft iemand in zijn of haar omgeving kwijtgeraakt aan kanker. Iedereen hier kent iemand in zijn of haar omgeving die nu, as we speak, lijdt aan kanker.

Voor al die mensen vieren wij, hoe paradoxaal ook, het leven.
Op al die mensen, hoe paradoxaal ook, proosten wij.
Omdat wij moeten lachen om niet te huilen.

Hetzelfde gevoel zal je overvallen als de cheque met de totaalopbrengst van de campagne 2025 morgenavond bekend wordt gemaakt. De lach van de gezamenlijke trots is iedere Alpe d’HuZes editie weer de mooiste lach van het jaar, zo eentje die je niet van je gezicht af krijgt, zo eentje waar John de Bever een behoorlijk slecht liedje over schreef.

Rest ons nog alleen de derde finishlijn. Die ligt in het thuisland. Let maar op als je vrijdagavond, vrijdagnacht of zaterdagochtend thuiskomt. Daar ligt de derde finishlijn, daar op jullie deurmat. Op de Alpe hebben we een lesje empathie gehad waarbij de 5 duizend deelnemers, de vrijwilligers en de supporters allemaal de docent waren en nog belangrijker: onbewust was jij zelf je eigen leraar.

Nu is empathie, volgens de Amerikaanse schrijfster Gloria Steinem, de meest ingrijpende van de menselijke emoties en daar heeft ze 100% gelijk in. Het acrostichon van empathie is als volgt:

De         E             staat voor eenheid

De         M           voor medeleven

De         P             voor passie

De         A             voor aandacht

De         T             voor troost

De         H            voor houvast

De         I              voor inlevingsvermogen

En de   E             voor enwaaromzoujijdevolgendenietzijn

Empathie is het magische toverwoord dat ons voorgoed verbindt want je bent nu thuisgekomen als een ander mens. Je denkt aan al die indrukken van de Alpe, die foto’s en posters in de 21 bochten van mensen die er niet meer zijn, mensen die je niet kent, maar dat is nu juist de kern van de zaak! Sinds Alpe d’HuZes voel je het verdriet van de onbekende medemens nóg intenser. Je denkt aan de knuffelbeertjes op de helmen van deelnemers, je denkt aan de omhooggehouden foto’s van overledenen aan de tweede finishlijn… je denkt aan jouw geliefde, aan jouw kinderen en kleinkinderen, en dat ook zíj zomaar getroffen kunnen worden door die ziekte… en je denkt aan het feest van de Rotterdam Fund Racers op de eerste finishlijn bij La Lanterne…

Dus in welke zin ben je veranderd? Je hebt het verschil gemaakt.

Door het uiterste van jezelf te vragen, heb je wraak genomen op de duivel, door je maximaal in te zetten voor de medemens sta je anders in de rij bij de kassa van de Albert Heijn, door je stinkende best te hebben gedaan, ziet de file op de A16 er ineens heel anders uit, door jezelf van je beste kant te laten zien, kan je zelfs een bepaalde mate van sympathie opbrengen voor Wout Weghorst en zelfs voor Noa Lang… maar misschien ga ik nu iets te ver…

Door het beste uit jezelf te hebben gehaald merk je wát er bereikt kan worden in eenheid en eensgezindheid,
door jouw opoffering maakte je het leven van een medemens iets dragelijker…

De lijn tussen hoop en realiteit is nergens zo fijn
als de streep van de derde finishlijn.

…en plots gaat de zon anders schijnen, voel je de kracht van het leven, proef je hoe zoet de smaak van wraak is, en merk je, dát vooral, hoe vreselijk veel je van je medemens kunt houden… die dag dat cynisme, toeval, pech en onrechtvaardigheid plaats hebben moeten maken voor geloof, hoop en vertrouwen…  en die ene dag gáát aanbreken… die dag dat kanker niet langer een dodelijke ziekte is.

Het is nu aan ons, de Rotterdam Fund Racers, de schone taak om díe derde finishlijn iedere dag weer vooruit te schuiven naar de dag van morgen, en dat dan weer, en weer, en weer… tot in de lengte der dagen, tot de volgende Alpe d’HuZes.

Want het verschil tussen leven en dood,
ziek en gezond,
verdriet en feest
is maar klein…
… inderdaad even fijn
… als de eerste, tweede en derde finishlijn…

Mede namens het bestuur van de Rotterdam Fund Racers en van alle vaste deelnemers en begeleiders mag ik iedereen onnoemelijk veel succes, plezier, inspiratie en kracht toewensen!

DANK JULLIE WEL!

***

Opgedragen aan alle Rotterdam Fund Racers

Alpe d’Huez, woensdag 4 juni 2025

(Tekst op persoonlijke titel geschreven)

Lees ook Het Universele Kind