Dit jaar doe ik voor de elfde keer mee aan Alpe d’HuZes, sinds 2016 als actief lid en ambassadeur van de Stichting Rotterdam Fund Racers.

“Waar haal je de motivatie vandaan?”

“Waar haal je de tijd vandaan?”

“Heeft het zin?”

Zomaar wat vragen die mij iedere editie van het Alpe d’HuZes worden gesteld. Niet altijd door de cynicus, ook door de geïnteresseerde medemens. Keer op keer moet ik mijn bezieling onder woorden zien te brengen.

Om met de derde vraag te beginnen, natuurlijk heeft het zin wat we doen. De cijfers spreken immers in ons voordeel, al is waakzaamheid geboden. Kanker is een dodelijke ziekte die iedereen kan treffen, maar gemakzucht dient de mens. Te veel te vaak helaas. Daar liggen ze op de loer: de zak chips, de afstandsbediening, dat pakje sigaretten, het biertje, het flesje wijn. Na mij de zondvloed, de toekomst is immers een glazenbol zonder garanties.

Niet het gemak maar gemakzucht dient de mens.

Maar kanker is de ziekte van de duivel wiens favoriete spel Russisch Roulette is. De duivel schiet graag naar willekeur waarbij net zo goed de weerloze medemens wordt getroffen. Te veel, te vaak, helaas. Nog altijd worden personen, gezinnen en families uit elkaar gerukt door kanker. Vaders, moeders, zoons, dochters, broers en zussen, beste vrienden. En waarom? Omdat ze puur pech hadden. Het verkeerde lootje trokken. Pech, pech, botte pech. De willekeur van de ziekte kanker maakt mij razend.

Kanker mag niet langer een kwestie van pech zijn.

Precies dáár halen wij jaar in jaar de motivatie vandaan. De willekeur van kanker moet met wortel en al worden uitgeroeid. Want als je denkt – écht denkt – aan de meest onschuldigen onder ons, lees onze kinderen en kleinkinderen, dan zijn alle vragen ineen beantwoord en worden de monden van de cynici gesnoerd. Een kind met kanker mogen wij gewoonweg niet accepteren.

Persoonlijk dank ik God op mijn blote knieën dat onze kinderen gevrijwaard zijn gebleven van kanker en dit geldt, goddank, ook voor de kinderen van onze zussen en het geldt, goddank, ook voor hún kinderen. Maar wat is het waard, dat herhaaldelijke “goddank”? Een stukje egoïsme? Want is kinderkanker daarmee uit de wereld? Het is aan onze deur voorbijgegaan en dús is er geen probleem? Wat zou ik mij druk maken, zolang het mij(n kinderen) niet betreft.

Mág ik blij en dankbaar zijn dat kanker het station van de kinderen en kleinkinderen uit onze familie- en vriendengroep heeft gepasseerd? Betreft het alleen om jóuw kind? Alleen om jóuw kleinkind? Alleen om de kinderen die jíj kent? Of kunnen gevoelens van verdriet en woede ook gelden als volslagen vreemde kinderen kanker krijgen?

Het antwoord op die laatste vraag moet uiteraard een volmondig JA! zijn.

Iedereen met een hart die het deurtje naar de Empathiekamer heeft openstaan, móet erkennen dat het niet gaat om jóuw kind, jóuw kleinkind… nee, het gaat om álle kinderen…

***

Gisterochtend kwam het lied Universal Child voorbij van Annie Lennox. Ik was me aan het aankleden voor een social ride met de Rotterdam Fund Racers. Ik kon mijn sokken amper aankrijgen omdat mijn rug volkomen vast zat na een rit van vier uur op de fiets de dag ervóór. Ieder jaar word ik een beetje strammer en ieder jaar een beetje eigenwijzer om toch vooral af te zien van die rugoefeningen die mijn (inmiddels volwassen) dochters mij ieder jaar voorschrijven.

How many mountains must you face before you learn to climb?
I’m gonna give you what it takes, my universal child

Zong Annie. Mevrouw de Spookrijdert smeerde mijn gezicht met zonnebrand. “Het is acht graden Aniet…”, mopperde ik met dichtgeknepen ogen en liet uit protest een wind die mij op een reprimande van mevrouw de Spookrijdert kwam te staan.

I’m gonna try to find a way to keep you safe from harm
I’m gonna be a special place, a shelter from the storm

Ik sloot de deur achter me en liep de trap af. Had ik genoeg geplast? Kippenvel op mijn onderbenen omdat ik weigerde beenstukken aan te doen op 4 mei. Geen R in de maand, geen beenstukken. Dat is de regel.

And I can see you, you’re everywhere, your portrait fills the sky
I’m gonna wrap my arms around you, my universal child

Ik pompte mijn banden op. In de stellingkast stond de knalblauwe gieter die wij deze week voor onze kleinzoon kochten. De gieter heeft de vorm van een olifant, het favoriete dier van onze kleinzoon. Met de koe, het paard en de leeuw. En Victor de vos. Onze kleinzoon heeft eigenlijk alleen maar favoriete dieren.

And when I look into your eyes, so innocent and pure
I see the shadow of the things that you’ve had to endure

De laatste tijd speelt onze kleinzoon vooral met boerderijdieren. Het spelletje is dat het paard Bles bijna valt en dat de koe Bertha hem moet redden. Mijn kleinzoon is Bles, ik speel altijd Bertha die voor het leven van Bles moet vechten. “Nog een keer opa!”, zo beveelt hij me terwijl Bles voor de zoveelste keer aan de rand van afgrond (de eettafel) bungelt. Ik fietste richting de Brienenoordbrug. Het was nog kouder dan ik had verwacht. Een oude vrouw liet op het fietspad haar hondje uit dat ik nog maar net kon ontwijken. Het speelgoedboerderijhondje van mijn kleinzoon heb ik Harry genoemd. Een naam die de instemming van mijn kleinzoon verdiende. Ik vloekte. De vrouw reageerde nauwelijks. Had ik maar niet moeten fietsen op het fietspad.

I see the tracks of every tear that ran right down your face
I see the hurt, I see the pain, I see the human race

Daar stonden mijn fietsvrienden. Ik omhelsde ze. Ze hadden geen idee dat Annie Lennox al een dik half uur in mijn hoofd zong. Al zong ze zo helder als kristalwater, mijn gemoed hield gelijke tred met het vertroebelde grijze water van de Maas. Ik staarde naar de Brienenoordbrug, onze Alpe en dacht aan de Brienenoord Challenge van een paar weken terug. Het startschot met confetti en het schaterende kind dat de snippers probeerde te vangen. Tegen de onschuld van een kind is geen kruid gewassen. Hun onschuld is onze levensbron. Neem nou mijn meer-dan-fietsvriend… niet lang geleden rende hij met zijn kleinzoon op zijn nek door zijn meubelzaak. Had ik hem nog nooit zien doen. Zonder zijn kleinzoon strompelt hij als aangeschoten wild door zijn winkel, van bed naar bed. Het ongeduld van onze kinderen herinnert ons aan het volle leven.

And I can feel you, you’re everywhere, shining like the sun
I wished to god that kids like you could be like everyone

We zijn vertrokken. Ik rijd met Smillie op kop. We zwijgen. We zien elkaar vaak zat. Als benen spreken, hebben monden geen recht van spreken. Zo moet het zijn. Achter me hoor ik Ed de Sloper met Peter praten over de kinderen. Alles gaat goed. De duivel passeerde hun voordeur of kon de deurbel niet vinden. Gisteren fietsten we over de Brielse Maasdijk, dat hobbelige Schapenpaadje langs het Hartelkanaal. Het boerderijschaapje van onze kleinzoon heb ik Bas genoemd. Bas speelt graag met het varken Bert.
We fietsen vandaag in het hier en nu met elf waaronder twee vrouwen. Twee heldinnen. Al mag ik geen onderscheid maken op basis van geslacht, toch doe ik het. Want ik heb schijt aan conventies en bovendien houd ik van vrouwen. Vooral van vrouwen met ballen. De vrouw als meest pure schepsel dat de Lieve Heer heeft geschapen. De vrouw die moeder wordt en haar kind nooit mag verliezen aan kanker. Geen enkele. Nooit niet.

How many tumbles must it take before you learn to fly?
I’m going to help you spread your wings, my universal child

Hoeveel kinderen hebben deze elf fietsers samen? Hoeveel kinderen en kleinkinderen hebben de Rotterdam Fund Racers eigenlijk in totaal? Over een maand bevinden wij ons op de Alpe. Ik zou een inventarisatie moeten maken. Koppen tellen. Namen en rugnummers. Kinderen zijn heilig. Álle kinderen. Niet alleen die van jou en mij. Hoe kan ik ogen openen? Het laatste favoriete voorleesboek van mijn kleinzoon is Oma Duck en haar kleine Helpers. Onze kleinzoon leeft intens met Kik, Kek en Kak, omdat de w nog wat te hoog gegrepen is.

I’m gonna try to find a way to keep you safe from harm
We’re gonna be a special place, a shelter from the storm

We praten onderweg met malende benen. Met gasten die ik al jaren ken en die aanvoelen als mijn favoriete trui, en ik praat met nieuwkomers die als nieuwe truien in de schappen hangen. “Samen de Alpe beklimmen maakt je familie.” Quote-unquote, afkomstig van een nieuwkomer die helaas ervaringsdeskundige is. Zij verloor dik tien jaar geleden haar man aan kanker. Ze vraagt naar mijn kinderen (twee) en kleinkinderen (twee) waarvan er één onderweg is. “Jonge opa”, zegt ze, “stoer”. Ik slik en vraag naar haar kinderen. Ze noemt de leeftijden en ik tel terug. Hoe oud waren zij toen zij hun vader verloren? De wind komt hier van rechts. Ze moet links van me blijven fietsen. Uit de wind. Voor altijd. Tot boven onze horizon, dat puntje waar wij ons begrip hebben verloren.

I can feel you, you’re everywhere, shining like the sun

We zijn weer terug. Het rondje van dik 75 kilometer zit erop. Ik hield me goed. Maakte de gesprekken vooral niet te zwaar met referenties aan Annie Lennox. Want probeer zoiets maar eens uit te leggen met windkracht vier tegen en een gratis regenbui op je weerloze rug.

Maar dit is onze rol, dit is wat wij doen, dit is wat wij kúnnen doen, dit is wat wij móeten doen. Dit is ons antwoord op alle vragen die ons ieder jaar weer worden gesteld.

Dan sluit je je ogen en denk je aan een ziek willekeurig kind dat zich nú in een ziekenhuis bevindt. Het kindje is kaal. Gemener dan gemeen. In ruil voor de kans op genezing moet het kind hoofdhaar afstaan. (Vloeken is hier toegestaan). Haar moeder slaapt die nacht bij haar op de kamer. Ze hebben net een ijsje gegeten en een computerspelletje gedaan. De moeder kan de slaap niet vatten en belt fluisterend met haar man die zich thuis over hun tweede kind ontfermt. Ze houden de moed erin. De ouders en hun twee kinderen hebben niets fout gedaan, hun opa’s en en oma’s evenmin. Zij hadden “gewoon” pech. Maar dit kind had voor hetzelfde geld jouw of mijn kind kunnen zijn, die moeder of vader had jij kunnen zijn, en morgen kan jij zomaar die opa of oma zijn. Een beeld dat me uit de slaap houdt, een beeld dat mij de kracht geeft om morgenavond toch maar weer te gaan trainen. Met Ed de Sloper en Smillie. Rondje O Solo Mio Schoonhoven. Tot de bodem, over het randje, de smaak van bloed in je bek, en toch nog iets harder. Stoempen klootzak, stoempen moet je. Daar kan de duivel niet tegen.

Denk daaraan, alléén daaraan, en laat Annie Lennox het laatste zetje in de rug geven.

En wij?

Wij Rotterdam Fund Racers halen jaar in jaar alles, maar dan ook echt alles, uit de kast voor het universele kind.

And I wished to god that kids like you could be like everyone
And I wished to god that kids like you could be like everyone

***

De overlevingskans van kinderkanker steeg van 72 naar 81%. Nog altijd overleeft één op de vijf kinderen kanker niet.

Niemand meer dood aan kanker, en zeker kinderen niet. Dat mogen wij niet toestaan. Dat is onze missie, daar geloven wij in.

Geloof jij ook in onze strijd omdat niets doen geen optie is?

Doe dan een donatie, iedere euro komt ten goede aan het KWF!

Dit is de link naar mijn Actiepagina.

Namens alle kinderen en hun naasten DANKJEWEL!

***

Beluister hier The Universal Child op Spotify.

***

Zaterdag 3 mei 2025 ~ Rondje Oostvoorne

122,8 Km | 4u01m16s | 30,5km/u

Ed de Sloper op het Schapenpaadje

Oude mannen stop

Zondag 4 mei 2025 ~ Social Ride met de Rotterdam Fund Racers

83,64 Km | 2u48m23s | 29,8km/u

Staand v.l.n.r. Fransje (“Petit Frans”), Ed (de Sloper), Tamara, Danny, Marcel, de Spookrijder, Mark, Steven. Zittend v.l.n.r. Peter, Stephan, Arjan (“Smillie”).

De foto’s en filmpjes zijn afkomstig van Arjan Smilde.

***

De Stichting Rotterdam Fund Racers is hét netwerk van actieve Rotterdamse ondernemers dat vanuit het hart iets terug wil doen voor de samenleving. Onder het motto ‘Hand in Hand Vastberaden’ zijn wij ieder jaar vaste deelnemers aan Alpe d’HuZes waarbij geld wordt opgehaald voor KWF. 

Lees ook De Drie Finishlijnen van Alpe d’HuZes