Van zondag 12 september tot en met woensdag 15 september 2021 organiseerde Koers is Koers voor de zevende keer in successie een fietsreis naar een beroemde Col uit een grote ronde. Dit jaar verbleven we in Lourdes. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin de liefde voor de fiets, zoals altijd, centraal stond.
Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Tourmalet Tales op het blog Spookrijden.nu.
Lees/bekijk hier deel 1 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Fiets
Lees hier deel 2 van de Tourmalet Tales – Reisbureau Tours-Nord
Lees/bekijk hier deel 3 van de Tourmalet Tales – Mannen met Baarden
Lees hier deel 4 van de Tourmalet Tales – Allez Steven Allez!
Lees/bekijk hier deel 5 van de Tourmalet Tales – Pietje Bell
Lees hier deel 6 van de Tourmalet Tales – Knarsgrind
Lees/bekijk hier deel 7 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Bidon
Lees/bekijk hier deel 8 van de Tourmalet Tales – Laat ons Dromen
Lees/bekijk hier deel 9 van de Tourmalet Tales – Wedergeboorte
***
Wielercafé Panache is veel mensen dank verschuldigd. Daar gaan we:
Steven de Jongh
Een tijd geleden maakte ik een top zeven van de alleraardigste mensen die ik kende (of níet kende, maar waarvan ik het gevoel dat ik ze kende). Ik noem hieruit twee namen: Joop Zoetemelk en André van Duin.
De mensen in mijn top zeven vormen voor mij het toonbeeld hoe de mens zou móeten zijn. Mensen zonder jaloezie. Zonder ijdelheid. Zonder cynisme. Zonder eigen belang. Zonder bitterheid. Zonder een spoortje vijandigheid.
Op momenten dat ik me ergens druk om maak en ik dreig vilein te worden, denk ik onmiddellijk aan mijn top zeven en bedenk ik me: hoe zouden Joop of André handelen? Vaak komt dat besef te laat of is het besef op dat moment niet sterk genoeg en komt het berouw daarna.
Sinds de fietsreis naar Lourdes heeft ploegleider van Trek-Segafredo Steven de Jongh van de top zeven een top acht gemaakt. Dat roep ik hard. De ene Steven is goddank de andere niet. De vrolijkheid, de openheid, de oogopslag, het luisterend oor en de bereidwilligheid om te helpen van onze Steven is hartverwarmend.
Wat een aanwinst.
Maarten den Bakker
Ok. Ik geef een naam uit mijn top acht prijs. Maarten staat daarin. En dat zegt alles. Ik ken geen zachtaardiger mens dan Maarten. Hij heeft een wielercarrière achter de rug waar een paard de hik van krijgt, maar praat met evenveel respect mét en óver ons (talentloze fietsvrienden), als wij mét en óver hem. Op en van het zadel is Maarten een held omdat hij hét toonbeeld van bescheidenheid is. En omdat hij vindt dat ik op Alaphilippe lijk.
Voor deze fietsreis werkte hij ook nog eens mee aan twee filmpjes waarin hij ons klim- en daaltips gaf.
Peter Schep
Voor het interview met Peter Schep op de afsluitende avond had ik een voorgesprek met hem op zijn hotelkamer. Vanwege een blessure kon Peter helaas niet meefietsen. Hij lag languit op zijn bed toen we de vragen voor de voorstelling doornamen. Die avond legde hij uit hoe hij als performance coach van profploeg Education First een bergetappe op basis van data voorbereidde voor een renner als Rigoberto Urán. Ik hing zo aan zijn lippen dat ik mijn volgende vraag vergeten was.
Gelukkig brachten de fietsvrienden soelaas want zij vroegen Peter het hemd van het afgetrainde lijf over wattages, aerobe drempels en anaerobe verbrandingszones. Toen ik hem bedankte voor zijn komst en de goedlachse Peter hinkend naar zijn stoel terugkeerde, bedacht ik mij dat het goed doorzakken moet zijn met Peter. Dwarsdoor alle aerobe en anaerobe grenzen heen.
Leontien Zijlaard-Van Moorsel
Geen betere gast in een show van Wielercafé Panache dan Leontine Martha Henrica Petronella Zijlaard-van Moorsel. Ieder antwoord was raak, serieus of grappig, diepgravend of spitsvondig. Op de vraag of eetstoornissen als anorexia en boulimia alleen bij vrouwen voorkomt, antwoordde zij “nou jullie lijden er in ieder geval niet aan…”
Daarenboven fietst ze nog altijd bovenmenselijk mee met de besten uit de groep. Haar menselijke aard deed van zich gelden toen zij Lars op de Col des Bordères vroeg of ze in zijn auto mocht dalen, uit angst voor het knarsgrind.
Eeuwige roem.
Michael Zijlaard
Een regelrechte eer was het dat ik de Tourmalet aan zijn zijde (eigenlijk alleen maar in zijn kielzog) mocht afdalen. Daar waar Mike met de handjes op het stuur als een komeet naar beneden ging, moest ik alle zeilen bijzetten om überhaupt zijn wiel te houden. Het resulteerde in een persoonlijk record op Strava, zo wist Arjan mij later te vertellen.
Bergop ging het naar eigen zeggen wat minder, omdat hij het met een 27 moest doen. Kenners en liefhebbers weten wat een belachelijk knappe prestatie het is om met zo’n tandwieltje überhaupt de top van de Tourmalet op 2.115 meter hoogte te bereiken.
Arthuro Farenhout
Werkelijk alles deugt aan de man die de lekkerste appeltaart van de wereld maakt, die onderweg wil zwaaien naar de DHL bus maar zijn raam niet open krijgt, die de Lieve Heer weet hoe vaak mijn band heeft vervangen, die bij Tours-Nord een kaartje bij de Péage trekt om die vervolgens te verliezen, die doet alsof dat niet uitmaakt omdat we toch een tolbadge hebben maar die desondanks tot Bordeaux onrustig in de auto zit (“what if”), die mijn bidonhouders vervangt, die mijn stuurlint vervangt, die de plaatjes onder mijn schoenen vervangt, die mij regelmatig opbelt hoe het met me gaat, die volschiet als Fabio een koers heeft gewonnen.
Goed, die Arthuro dus. Goud.
De boys van DHL
Een big shout out naar de boys van DHL. Hun werk gaat vele maken verder dan hun kerntaak (“breng de fietsen veilig van A naar B”). Jaar in jaar uit zetten zij volledig in voor de fietsers, niets is teveel gevraagd en alles gaat gepaard met een vriendelijkheid die jaloersmakend is. Ik zou al doodgelukkig zijn als ik dat één dag volhield.
De boys van DHL helpen met de versiering en aankleding van Wielercafé Panache, maken fietsen schoon, houden fietsen vast, geven je een knuffel in tijden van nood, reiken bananen en repies aan, vullen bidons, vegen neuzen schoon, maken grappen, lachen om onze grappen, maken foto’s, schreeuwen “nog 100 meter!” waarmee zij er 200 meter langs zitten, klagen nooit, spreken belabberd Frans en zijn overwegend voor hunnie maar goed… je kunt niet alles hebben in het leven.
Een staande ovatie voor Hans, Chris, Eric en John.
Het ambulancepersoneel
Wat fijn dat zij niet in actie hoefden te komen. Ook niet voor fietsvriend Bram Faasse die op de Tourmaletdag in de hotellift bekende best nerveus te zijn, waarop de Brabantse ambulancedame hem haast uit koers wilde halen omdat het niet verstandig is te fietsen als je nerveus bent.
‘Dat zeggen wij ieder jaar tegen Bram mevrouw, maar hij wil niet luisteren’, luidde mijn antwoord.
’s Avonds onderbrak zij Arjan middenin een voorstelling van Wielercafé Panache door hem backstage te vragen hoe laat het ontbijt de volgende ochtend was.
‘Geen idee mevrouw’, antwoordde een rood aangelopen Arjan die mij ondertussen een video hoorde afkondigen en pijlsnel het Smoelenboek moest klaarzetten voor presentatie.
Werkloos ambulancepersoneel… zo zien we hen het liefst!
Gerard van der Wende
Je hebt fietsvrienden en fietsvrienden en je hebt Gerard van der Wende. Het is na zeven Koers is Koersreizen inmiddels een traditie geworden dat Gerard op enig moment het woord voert om het DNA van de fietsvriendengroep te duiden. Doorgaans vraagt hij het woord door op zijn sokken op een stoel, fauteuil of tafel te gaan staan, maar dit keer maakten we ruimte voor hem vrij in ons Wielercafé Panache.
We konden een speld horen vallen toen hij aandacht vroeg voor de eerder dit jaar overleden Bibian Mentel, de heldin die ons iedere dag een spiegel voorhoudt. In een handomdraai wist Gerard de stemming te keren door twee rake moppen ten beste te geven. Pas later hoorde ik dat Gerard op de heenweg de stewardess van Transavia had laten omroepen dat er twee prominenten in het vliegtuig aanwezig waren: niemand minder dan Leontien Zijlaard-Van Moorsel en bovendien ene Gerard van der Wende met wie een selfie kon worden gemaakt op het vliegveld van Bergerac, zo wist de stewardess te vertellen.
Een fietsreis zonder Gerard is geen fietsreis.
Thierry Lavit (Monsieur Le Maire)
Het was niemand minder dan de burgemeester van Lourdes, monsieur Thierry Lavit, die het Wielercafé Panache -en daarmee het zevende fietsevenement van Koers is Koers- officieel opende.
In een voorgesprek op het buitenterras met Lars, ondergetekende, monsieur Laurent Ponzo (managing director van het Hôtel Gallia & Londres) en monsieur Mohamed Dilmi (wethouder sport- en jeugdzaken van de gemeente Lourdes), namen we de vragen voor de avondvoorstelling door. Monsieur Thierry Lavit wilde vooral aandacht vragen voor de fietsmogelijkheden die het departement Hautes-Pyrénées zoal te bieden had. Daarenboven somde hij tal van internationale wielerkoersen op die de komende jaren de Hautes-Pyrénées zouden aandoen. En hij had een nieuwtje.
‘Mogen we dat aankondigen vanavond monsieur le Maire?’, vroeg ik hem met alle vriendelijkheid van mijn top acht samen.
‘Alleen als u zeker weet dat uw fietsvrienden dat nieuws voor zich houden’, antwoordde hij.
‘Dan doen we het maar beter niet’, zei ik met een berouwvolle glimlach. Niet één van mijn fietsvrienden vertrouw ik.
De buitengewoon goedgemutste Monsieur le Maire bleek overigens verdacht veel feitenkennis te hebben van hunnie (“zjohan krooif”) waarna ik het nodig vond om de naam van de kromme (“Wiem van Hanekèm”) te noemen in een poging de eer van onze club te verdedigen. Zoals de meeste fans van hunnie leek ook Monsieur le Maire niet bijster onder de indruk van de rivaliteit tussen de twee voetbalgrootheden die ons land kent.
Eén verwijzing naar de palmaressen spreekt boekdelen.
Denken ze.
Laurent Ponzo en medewerkers
De gastvrijheid die wij mochten ervaren in het Hôtel Gallia & Londres in Lourdes was van buitengewone orde en intussen kunnen we het ene hotel gerust met het andere vergelijken. We leenden klerenhangertjes, plakband, een beamer, een projectiescherm, een microfoon, twee speakers, een koord, twee ladders, een plastic bak voor het Heilige Water, twee balpennen voor de laatste wijzingen in het programma (beide kwijtgeraakt) en een stapel blanco papier (vergeten mee te nemen).
Vermeldenswaardig was de beklimming van de Col d’Aspin waar Laurent Ponzo ons vergezelde.
Arjan Smilde
Al lopen onze horloges niet altijd even gelijk (ik haat deadlines, Arjan omarmt ze), toch was het weer een genot om met hem samen te mogen werken. De sfeer was weer opperbest voor, tijdens en na het filmen van de drie portretten van onze fietsvrienden. Op het gebied van humor, poëzie, ernst en liefde voor de koers draaide onze flauwmakerijfabriek weer op volle toeren.
Groot respect verdient hij voor de meesterwerkjes die hij ’s middags in zijn hotelkamer onder grote tijdsdruk als aftermovies monteerde. Bovendien ontroerde Arjan me door de door mij geschreven teksten zo prachtig in te spreken. Op zaterdagavond 9-11 hadden we een waardevol gesprek over geloof en zingeving bij de kathedraal van Lourdes. In de slappe lach schoten we toen de parochievaandel van twee nonnen en een man op leeftijd wind begon te vangen.
Als ik me slecht voel kijk ik naar de selfie die Arjan en ik maakten bij de laatste avond van ons Wielercafé Panache. Zijn glimlach zegt alles. Echt alles.
Nee wattattegaat…
Lars van den Broek
Goede wijn behoeft geen krans maar laat Lars nu de uitzondering zijn die de regel bevestigt.
Niets dan lof en respect voor deze entrepeneur en vriend die de energie heeft van 36 wedstrijdpaarden op renbaan Duidigt. Niets ontgaat hem, alles (maar dan ook echt alles) stelt hij in dienst van zijn gasten. En passant maakte hij mijn fiets ook nog eens rijklaar. Ik mocht een dag lang aan zijn zijde een fietsdag meemaken – als een circusacrobaat hield hij alle bordjes draaiend. Fietsend door de bergen met Lars leverde het vertrouwde beeld op: hoofdschuddend tussensprintjes winnend, vrijwel altijd lachend behalve bergop (dan vloekend “kutsport!”), iedereen ondersteunend en tussen de 5 en 8% langzaam van me wegrijdend.
Dankbaar zijn Arjan en ik voor het vertrouwen en de volledige vrijheid die we ieder jaar genieten van Lars als de voorstellingen van Wielercafé Panache gevuld moeten worden.
Voorbeeldigheid heeft een naam.
De fietsvrienden
Veel dank zijn wij onze fietsvrienden verschuldigd. Dank voor de inspiratie, de humor, de saamhorigheid, de beleving, het doorzetten, de glimlach, de stilte, het begrip.
Wielercafé Panache zoekt soms het randje op en kijkt er soms overheen.
De steken onder water als het Smoelenboek besproken wordt zijn met een grote korrel zout en een nog grotere knipoog te nemen. Fijn dat jullie dit op waarde hebben ingeschat.
Wielercafé Panache is en blijft ons ultieme eerbetoon aan de fiets en daarmee aan jullie.
Lees/bekijk hier deel 11 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Fietsvrienden
