De Mont Ventoux.
De Mont Ventoux klopt niet. Het ligt gevangen tussen de Alpen en de Pyreneeën, de enige twee gebergten die Frankrijk rijk is. De Mont Ventoux hoort bij geen van beide. De Mont Ventoux haalt zijn schouders op voor topografen en cartografen.
De mens vond immers de atlas uit, maar dat was zo’n kleine 200 miljoen jaar na de totstandkoming van de Mont Ventoux.
Met zijn kale en ruwe uiterlijk is de weinig gracieuze Mont Ventoux lelijk als een oud voetbalstadion uit het voormalige Oostblok. Zo’n stadion dat juist door zijn afstotelijkheid aan aantrekkingskracht wint.
Het was op 26 april 1336 dat de Italiaanse dichter Petrarca na een tocht van 20 uur de top van de Mont Ventoux bereikte. Een dieper gelegen filosofisch motief had hij niet. Volgens de geschiedschrijving ondernam hij de tocht “omwille van het uitzicht van de top, louter uit begeerte om zijn bijzondere hoogte nader in ogenschouw te nemen.”
De Mont Ventoux is een arrogante vrouw die vanuit de hoogte minachtend op de zwoegende mens op de fiets neerkijkt. Zij heeft geen boodschap aan de ijdele prestatiedrang van wielrenners die de uitdaging met haar willen aangaan door haar van drie kanten te bestijgen.
Ze doen maar.
Op haar flanken heeft de wind vrij spel en waait zij van alle kanten. Un vent partout sur le Mont Ventoux, heet dat in deftig Frans. Zij is 1.912 meter hoog en kent vanuit wielerbedevaartsoorden Bédoin en Malaucène een gemiddeld stijgingspercentage van acht procent. De Mont Ventoux trotseerde orkanen, hittegolven, stormen, regenslagen, sneeuwbuien en windstoten en vertrok geen spier. Op haar hoofd stond zij geen begroeiing toe – zelfs onkruid kreeg ooit voet aan haar grond. Het zijn slechts de witte kiezelstenen die als de hoofdroos van een prostitué op leeftijd haar kop bedekt.
682 jaar later na Petrarca’s heroïsche tocht, we schrijven 19 en 22 september 2018, treden 100 dappere wielrenners in de voetsporen van Petrarca die wereldfaam genoot met zijn uitspraak Elke verandering doet pijn, ongeacht hoezeer je ernaar verlangt.
Filmmontage Arjan Smilde
Jaar in Jaar uit wordt de Mont Ventoux beklommen door drieste wielrenners, een berg die aan de top zo koud aanvoelt dat je denkt dat je aan het eind van de wereld bent beland. Simpson heeft de berg met de dood moeten bekopen, een monument herinnert daar nog aan, er wordt vaak gestopt om daar iets persoonlijks achter te laten. Respect voor de wielrenners die de Ventoux 3x hebben beklommen en daar voor het goede doel riant zijn beloond.
Na jouw treffende omschrijving van de Mont Ventoux én na een beklimming te hebben volbracht kijk je toch anders naar zo’n berg. Met nog meer ontzag!