“May God bless and keep you always
May your wishes all come true”
– Bob Dylan

Zondag 24 oktober 2021 vond de 40^e editie van de Rotterdam Marathon, hashtag demooiste, plaats. Alleen begon de #demooiste marathon voor Fabienne niet op zondag 24 oktober 2021, maar veel eerder.

Al weet ik als haar vader niet precies wanneer dan wel.

Het gaat wellicht te ver om te vermoeden dat haar marathon op 11 maart 1996 om 20:01 uur in het Ikazia Ziekenhuis begon, maar helemaal uitsluiten kunnen we het zeker niet. De vader dacht er 9.359 dagen later aan toen hij op 24 oktober 2021 met zijn schoonzoon Jeremy op de Vaanweg fietste. Ze werd in hetzelfde ziekenhuis geboren als Fabienne Raymonde Dani Hendriks, woog 3.350 gram en was 50 centimeter lang. Opa Huug kon de eerste dagen haar naam niet onthouden.

‘We staan bij het Ikazia en kijken uit op Ahoy!’, had Robin gezegd.

‘Ze moet er zo aankomen, ze loopt achter de 4 uur 30 lopers! Je kunt haar niet missen!’, antwoordde Jeremy, verwijzend naar haar flitsende hardloopoutfit, terwijl we naar de ruggen van Joke, Daisy en Robin keken. Toen Fabienne hen gepasseerd had draaiden zij zich om het spandoek te laten zien.

GO FABIENNE!
ZO TROTS OP JOU!

Haar vader slikte een brok weg.

Als baby had ze kuiltjes in haar wangen. Die heeft ze nog steeds. Ze lachte altijd. Dat doet ze nog steeds. Een vriendelijkere baby was ondenkbaar. Jaren later zou de vader constateren: een vriendelijker mens is niet denkbaar. Ze is zo oer-vriendelijk dat haar vader zich wel eens zorgen maakte of ze niet kopje-onder zou gaan in haar vriendelijkheid. De tijd weet wel raad met de goedgelovigen onder ons.

Het kan ook zo zijn dat Fabiennes marathon op 2 september 2006 begon. Ze was tien jaar en had haar eerste korfbalwedstrijd voor Trekvogels gespeeld. Haar korfbalcarrière hield tot 2013 stand. Ze bleek een talentvol speelster – het leidde enkele keren tot deelname aan het NK. In die acht jaar moest zij van haar vader met name inzet tonen. Winnen of verliezen was van ondergeschikt belang. Het waren acht topsportjaren met twee- soms driewekelijkse verplichte trainingen en zaterdagse wedstrijden in iedere uithoek van Nederland. In de beginjaren speelde zij en haar zus Estelle bij Trekvogels – die jaren hebben hen gevormd. Ze gingen iedere wedstrijd  tot het gaatje en soms er overheen. Dat geeft niets. Daar zijn gaatjes immers voor.

Op zondag 24 oktober 2021 is Estelle de haas die Fabienne door het Kralingse Bos moet leiden. Op het 35 kilometerpunt komen ze voorbij Trekvogels gerend. De twee zussen zijn één. In alles. Eén dag elkaar niet gebeld is een dag niet geleefd. Langs de kant staan de vrienden van sportschool Stoker waar zij de laatste jaren avond aan avond met Jeremy traint. Ze juichen haar toe. Ze schreeuwen. Er worden highfives uitgedeeld. Fabienne straalt. Ze voelt de aanwezige pijn niet.

Het kan evengoed zijn dat haar marathon ergens ooit in De Kuip begon. Fabienne was nog een baby’tje van amper een jaar dat een gezicht trok alsof een onsmakelijk snoepje in haar mond had als haar vader de naam van die voetbalclub uit de hoofdstad noemde. Iedereen moest lachen, omdat algemeen aangenomen werd dat de opvoeding bij voorbaat als geslaagd werd gezien. Op 14 mei 2017 vierden we de bevrijding in de fontein van het Hofplein. Deze doop was zeldzaam, zo wist iedere Rotterdammer van vlees en bloed, omdat de liefde voor Feyenoord een kwelling is.

We hebben levenslang.

Nu loopt ze voorbij de Kuip. Kijk, daar. Ze lacht. Cirkels worden rond. Rekeningen vereffend. De trots die zij voor de Kuip, voor Feyenoord en voor Rotterdam voelt komt vandaag, zondag 24 oktober 2021, tot uiting. Nog 38 hardloopkilometers te gaan.

Het valt niet uit te sluiten dat haar marathon ooit ergens op zo maar een doordeweekse dag begon. Haar moeder maakte pannenkoeken, zette thee, luisterde, smeerde boterhammen, troostte, maakte zich zorgen, genoot en was vooral hemeltergend trots. In alles wat Fabienne deed en doet. Haar moeder kent haar valkuilen, was aanwezig bij windje tegen en gaf haar steeds weer een zetje in de goede richting. #Demooiste is als het leven zelf: alleen met een lange adem haal je de finish. De kracht zit hem in de regelmaat, niet in de kwaliteit schoeisel.

Anderen geloven dat haar marathon op Rotterdam-Zuid begon. Haar ouders hebben er immers hun wortels liggen en drie van haar grootouders stierven er. Een nekschot voor hem of haar die kwaad spreekt over ons Rotterdam-Zuid. Op de Olympiaweg staan haar oma en oom haar aan te moedigen. Het The Ties That Bind armbandje had haar vader vanochtend nog als Instagramstory gepost.

#Demooiste begint nooit wanneer je denkt dat ie begint. Daar kan Lee Towers niets aan doen. Hij is en blijft een held van de stad. Rotterdam kan niet zonder hem. Fabiennes marathon zou begonnen kunnen zijn toen ze de kracht van Bruce Springsteen ervoer en dan bedoel ik écht ervoer. Op haar achtste hield zij al haar spreekbeurt over hem, op haar negende zag ze hem voor het eerst live in Ahoy (in het sportpaleis dat zij net passeerde).
Het was 9 oktober 2021, een zonovergoten zaterdag, dat Fabienne voor haar generale repetitie van 35 kilometer haar vader als begeleider had uitgenodigd. Haar vader was blij. Op het mentale vlak hoopte hij haar al langer van steun te kunnen zijn, maar hij wilde zich niet opdringen. Zijn dochter voerde immers de regie. Aan zelfdiscipline geen gebrek – uren, dagen, weken, maanden, jarenlang had ze naar #demooiste toegeleefd.

Op zaterdag 9 oktober 2021 voelde Fabienne na 20 kilometer de eerste pijntjes die al snel pijnen werden. Pijn was zijn terrein. Vriendelijkheid en beleefdheid zijn de beleidsterreinen van haar moeder (zoals tot het uiterste rekening houden met anderen door, bijvoorbeeld, akelig dicht tegen de rechter stoeprand te rennen… zolang je de medemens maar niet tot last bent), de mentale weerbaarheid en sportieve hardheid lagen op zijn bordje.

Nu liep zij langs de Rotte (“pap loop ik nog recht?”) en hij fietste achter haar (“als een majesteit”). Door het meegenomen speakertje klonken achtereenvolgens Bobby Jean, The Ties That Bind, This Hard Land, The Promised Land, No Surrender, My Love Won’t Let You Down, Badlands en vanzelfsprekend Born to Run. Vader en dochter zongen luidkeels mee. Met een lach, een boks en een highfive. ‘Moet ie hier niet wat zachter pap?’, had zijn dochter gevraagd toen een bomvol buitenterras werd gepasseerd. ‘De pleuris’, had haar vader monter geantwoord om Bruce daarna qua volume vrij spel te geven. Volle bak. Nu moest de confrontatie met het gevoel aangegaan worden. En dus tot het gaatje. Omdat #demooiste een gevecht met jezelf is. Omdat #demooiste van spelonken kraters maakt.

Na die training kon hij zijn trots amper verbloemen, maar toch deed hij dat. Omdat dat moest. Omdat een beetje Feyenoorder op sportgebied gelooft in een Spartaanse opvoeding.

Misschien, eigenlijk welhaast zeker, lag een deel van de voltooiing van de marathon verankerd in het schemergebied van de kunst, de wereld waaraan zij haar hart heeft verpand. Aan de Putsebocht bevindt zich haar atelier dat zij nu, geloof het of niet, passeert. Ze is al over de helft en lacht naar het massaal aanwezige publiek.

“Mot je haar zien, in d’r tijgerpakkie!”

“Gaat ie lekker? Mag ik je 06?”

‘Zij heet Fabienne en zij is mijn vriendin!’, antwoordt Jeremy iedereen het wil horen. Hij fietst met een voorbeeldige Prodentglimlach achter Fabienne. Misschien begon #demooiste wel in de zomer van 2013 en zij kennis aan elkaar kregen. Tramps like us sloeg uiteindelijk ook op Jeremy en Fabienne.

Fabienne straalt.
Fabienne leeft.
Fabienne inspireert.
Omdat Fabienne niet neemt,
Omdat Fabienne geeft.

Wij genieten van haar terwijl zij geniet van ons. De ontlading is bij iedere stap voelbaar.

De Mariniersweg. Ze is er bijna. Haar vader schreeuwt haar toe. De laatste kilometers doen zeer. Maar zij moet door. Dat heeft zij met zichzelf afgesproken. Ze blijft lachen.

“Hahaha, wij hebben de mooiste!’, roept haar vader vanaf de fiets. Hij doelt niet alleen op de marathon.

#Demooiste zit erop.

We komen tezamen op het voorplein van het Centraal Station. We proosten en drinken champagne. Familie en vrienden staan in de rij om haar te feliciteren. Het verdriet van de overwinning komt er met horten en stoten uit. Ze wil iedereen tegelijk bedanken, haar oma is de een na laatste in de slotceremonie. Zonder het expliciet te zeggen feliciteert ze haar kleindochter namens de drie overleden grootouders. Haar vader sluit de ceremonie af. Minutenlang houdt hij Fabiennes hoofd vast. Eindelijk krijgen ook zijn tranen een vrijgeleide. Zij bedankt haar vader terwijl het natuurlijk precies andersom moet zijn. Liefde is gunnen en als het iemand gegund wordt dan is het Fabienne wel. Haar ode aan Rotterdam is volbracht.

Op zondag 24 oktober 2021 won #demooiste #demooiste wedstrijd. Die tegen zichzelf.

                Voor Fabienne

                Dank aan Fabiennes familie, vrienden en collega’s die haar onderweg hebben aangemoedigd.

                Speciale dank aan Jeremy.

“Stay Hard
Stay Hungry
Stay Alive.”

***

De prachtige after-movie werd gemaakt door Arjan Smilde:

FOTOGALERIJ