Mijn neef Maurice denkt niet in metaforen en dat is een godsgeschenk.

Mijn neef Maurice neemt en leeft het leven letterlijk zoals het leven bedoeld is.

Als mijn neef Maurice het podium betreedt kan ik hem beschrijven als een kwispelende jonge hond of als een veulen in de wei.

Als mijn neef Maurice het publiek toespreekt, jeuken mijn schrijvende handen om hem neer te zetten als een charmeur, een ladykiller, een allemansvriend, een labrador.

Maar zoals ik al zei mijn neef Maurice neemt en leeft het leven letterlijk zoals het leven bedoeld is en dat is puur. Puurder dan puur en met meer passie dan het woord passie op zichzelf behelst. In de meest pure vorm kent passie geen metaforen.

Zo is de naam van de band van mijn neef Maurice Roots Unite niet uit de lucht komen vallen, noch was de naam het resultaat van nachtenlang gepieker. Roots Unite betekent gewoon wat het is: Verenigde Wortels en dat is precies waar de muziek van mijn neef Maurice voor staat: gelijkheid. Geen onderscheid op basis van huidskleur of geloofsovertuiging. Simpel.

Roots Unite heeft geen dubbele agenda.

Roots Unite gelooft in gekleurd, maar is niet politiek gekleurd.

Mijn neef Maurice is Rotterdam en Rotterdam maakt gehakt van van trekjes, maniertjes, dingetjes, belangetjes, bedoelinkjes en spelletjes. Dus Practice what you preach: mijn neef praat niet over inclusiviteit, maar ís inclusiviteit, volledig in de traditie van onze Antilliaanse voorvader Joseph Bermonville die een goede eeuw geleden het eiland Martinique verliet om in Frankrijk een bestaan op te bouwen. De weg van zijn kleindochter, onze Franse oma, leidde op vrijdagavond 8 juli 2022 uiteindelijk naar het Vlaardingse muziekcafé De Hommel waar Roots Unite een optreden gaf om wortels te verenigen. Hij stond buiten een peukie te roken toen hij mevrouw de Spookrijdert en mij zag. We werden haast doodgeknuffeld. Een zoen op mijn wang, eentje terug op de zijne.

‘Kom, kom, kom ik stel je voor.’

Ik had amper de tijd gehad om mijn nicht Gaby te kunnen begroeten.

Binnen werd ik voorgesteld aan zijn partner Berget Lewis. Een gruwelijk pijnlijke gebeurtenis ging vooraf aan deze ongemakkelijke eerste kennismaking: ik wist aanvankelijk niet wie Berget Lewis was.

Dit was het resultaat van mijn blinde kortzichtige drift om zoveel mogelijk Bekende Nederlanders te mijden. Bekende Nederlanders hebben zich verenigd in het Wereldje en het Wereldje heeft een perfect gebit, produceert talkshows, presenteert spelletjesprogramma’s, braakt shownieuws, is aanhanger van dezelfde voetbalclub, speelt in speelfilms, denkt zomaar muziek te mogen maken en vermaakt het volk vooral ter meerdere glorie van zichzelf.

Het Wereldje denkt de hele wereld aan te kunnen, omdat het Wereldje zijn eigen beperkingen niet kent.

Zoals gezegd is mijn drift naar het excommuniceren van het Wereldje blind, schaar ik naar hartenlust iedereen over één kam met het risico dat je daardoor ook veel moois misloopt. Het was mevrouw de Spookrijdert die mij een paar weken geleden dus uitlegde wie Berget Lewis was.

En dus schaamde ik mij kapot toen ik Berget bij onze eerste ontmoeting naar Franse familiegewoonte vier kussen gaf (waarbij de vierde kus standaard blijft hangen in het luchtledige, omdat de ontvanger er zich geen raad mee weet).

Berget schaterde het uit van het lachen: ‘veel over je gehoord, je schrijft prachtige verhalen hoorde ik van Maurice en eh…’

‘…ik wist inderdaad niet wie je was… echt Berget ik schaam me…’, vulde ik haar naar waarheid aan, ‘… maar intussen heeft Maurice mij allerlei filmpjes laten zien. Ik sta hier vreselijk voor lul, nu weet ik beter…’

Mijn neef Maurice kon zijn lol niet op en omhelsde mij een tweede keer waarbij hij vergat dat mijn zeven gebroken ribben zich nog altijd in de helende fase bevinden. Ik accepteerde de pijn die ik als tol moest betalen voor mijn bekrompenheid.

Een half uur later kraakten de muren van het dampende muziekcafé De Hommel. Roots Unite deed anderhalf uur lang wat de bandnaam belooft te zijn: het verenigen van wortels. Na het eerste nummer stond de zus van Berget al te swingen op haar stoel, stond de eerste rij te dansen en werden mevrouw de Spookrijdert en ik langzaam naar achteren gedrukt.

Tijd om met familie bij te praten was er niet, want het geluid zwol aan, de temperatuur liep op, en het energieke Roots Unite beukte de boel stelselmatig plat zoals een rockband behoort te doen.

Achter in de kroeg konden wij de boel nog beter overzien en overhoren. Nicht Angela vergezelde ons. Toen leadgitarist Dylan, what’s in a name, zijn Gibson Les Paul als in Neil Youngs beste dagen liet uitwaaieren over de hoofden van het publiek, zei ze:

‘Die gitaar ontroert me. Het doet me aan mijn vader denken.’

Ondertussen zongen Maurice en Berget over een wereld van One Love – het publiek repliceerde. De lucht vulde zich met geheven handen, mobieltjes en deinend bier. Maurice schreeuwde het uit.

Berget verhief haar stem, kromde haar rug, zoog haar longen vol met hoop en zong vanuit de toppen van haar tenen rechtstreeks tot mijn nieren. One love. De rillingen liepen over mijn rug. Hier stond de Mavis Staples van de lage landen. Ze zong niet alleen als Mavis, maar ze lachte ook zo lief als Mavis. Het een kan niet zonder het ander. Mensen die zich te serieus nemen lachen niet, hebben ingewikkeld haar en poetsen hun tanden niet.

Maurice en Berget lachten naar elkaar.

Het was een avond zonder metaforen. Puurder dan puur. Met neven en nichten haalden we herinneringen op. We maakten foto’s. Aan het eind van de avond proostten we op het welzijn van de familie.

Toen we De Hommel verlieten wenste ik Berget veel succes op het North Sea Jazz festival overmorgen en gaf ik haar vier zoenen waarvan de vierde raak was.

***

Volg hier op Spotify de muziek van Roots Unite.

Lees ook de Spookreflexies Babyfaces, Spaatjerood en Turning into You

Lees hier het verhaal Luchtgitaar

***

FOTOGALERIJ