‘Ik verbind graag’, zei Rob.

Ik was het met hem eens, ik bedoel wie verbindt er nu níet graag, maar verbinden in de stad van geen woorden maar daden ten tijde van een lockdown valt niet altijd mee. Verbinden vereist immers actie en juist dat voorrecht is ons ontnomen. Een stel Wuhanezen bestelden een goede twaalf maanden geleden vleermuis als hoofdgerecht, de wereld betaalde de rekening.

In Wuhan hebben ze nog nooit van geen woorden maar daden gehoord, laat staan van Café De Ouwehoer. Misschien dat Katendrecht hun voorvaderen iets zegt. Wie weet hoeveel Wuhanezen verwekt zijn in een van de afwerkkamertjes van de ouwe hoeren rondom het Deliplein.

God mag het weten.

Het zijn gedachten die door mijn hoofd spelen als fotograaf Dennis ons op de gevoelige plaat vastlegt. Ons zijn Wiland, eigenaar van Café De Ouwehoer, Rob, initiatiefnemer van deze spontane en compleet onverwachte fotoshoot, en ik zei de gek, zijnde gek.

‘Wiland heeft het moeilijk. Kroeg tijdelijk dicht, onzekere toekomst. Maar die blijft maar lachen die gozer’, had Rob aan de telefoon gezegd, ‘en ik vind het leuk om dat boekje van jou een beetje te promoten. Joke leest je verhalen graag.’

Rob is ook organisator van de fameuze prominentenkoers van de Ronde van Oostvoorne. Het Rotterdamse wielerwereldje is klein, hecht en zit boordevol humor. Als Rob smakelijk vertelt hoe hij voor zijn vriend Jules Deelder een fles gin achter de coulissen wegmoffelde (“alleen onder die voorwaarde was hij bereid het startschot te geven hahaha”), maant fotograaf Dennis ons naar het regenachtige buiten.

En inderdaad. Wiland lacht. Ondanks alles.

Jij krijgt die lach niet van mijn gezicht, zong Wilands provinciegenoot John de Bever in vervlogen tijden toen Wuhanezen nog onbekommerd een portie gestoofde vleermuizen konden verorberen terwijl wij, 8.585 km westwaarts, in Café De Ouwehoer op Katendrecht op de muziek van Link Wray meedeinden nadat Maarten ons op de fiets voorging over ’s heeren Voorne-Puttense fietspaden.

Rob zag dat het goed was. Ook toen hij en Wiland destijds halverwege terugkeerden. Kramp, heette het. Ik noem zoiets gewoon dorst.

‘Ja, overhandig het boek maar Marco!’, glimlachte Dennis vanachter zijn camera. Hij gaf een teken met zijn duim. Een duim doet wonderen deze dagen vol middelvingers.

Niet kapot te krijgen deze mensen.

‘Waar gaat De Sleutelmaker eigenlijk over?’, had Rob me gevraagd in de wandelgangen van De Ouwehoer.

Het antwoord staat in 254 pagina’s beschreven. Laat dat mijn bijdrage zijn aan de verbinding van 2020 en verder. Die tussen lezer en schrijver.

***

Dit verhaal is ook opgenomen in het Dagboek Jongensdroom waarin ik alle ervaringen bijhoud voorafgaand, tijdens en na de lancering van mijn debuutroman De Sleutelmaker.

Fotografie Dennis van Wijk van Fulltime Travels in Café de Ouwehoer.
De roman “De Sleutelmaker” is hier te koop.