Van zondag 12 september tot en met woensdag 15 september 2021 organiseerde Koers is Koers voor de zevende keer in successie een fietsreis naar een beroemde Col uit een grote ronde. Dit jaar verbleven we in Lourdes. Overdag werd er gefietst, ‘s avonds mocht Wielercafé Panache wederom zorgdragen voor het avondprogramma waarin de liefde voor de fiets, zoals altijd, centraal stond.
Alle filmpjes, ervaringen, ontboezemingen, roddels, anekdotes en verhalen zijn verzameld onder de naam De Tourmalet Tales op het blog Spookrijden.nu.

Lees/bekijk hier deel 1 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Fiets

***

De afslag Tours-Nord zal voor altijd onlosmakelijk verbonden zijn met Arthur die op donderdagavond 9 september 2021 nog gewoon Arthur, en dus niet Arthuro, heette toen ik voor de veertiende keer zijn achternaam spelde. F-A-R-E-N-H-O-U-T. De hotelreceptioniste was even radeloos als ik.

Van eenzelfde soort hulpeloosheid was enkele uren terug ook al sprake. We hadden net de helse Périphérique van Parijs verlaten toen Arthur vanaf de bijzittersstoel het hotel in Tour Nord belde om de overnachting vast te leggen. Zonder stemverheffing spelde de wat onderuit gezakte Arthur voor de twaalfde keer zijn achternaam. F-A-R-E-N-H-O-U-T. Daarna gaf hij de telefoon aan mij (“ze verstaat mij niet”) en mocht ik elf minutenlang naar het geluid van een holle receptieruimte luisteren. We hadden geen idee wat er aan de andere kant van de lijn gebeurde. Toen ik de péagepoort naderde gaf ik Arthurs mobieltje weer terug waarna een dertiende poging volgde om zijn naam door te geven.

‘F-A-R-E-N-H-O-U-T.’

De receptioniste gaf het op, Arthur gaf het op. Dit moest goed gaan komen. Hij had het nummer van zijn creditcard doorgegeven en zo vervolgden wij onze weg naar Tours waar wij om kwart voor twaalf ’s avonds de afslag Tours Nord pakten.

‘Hier is het’, bromde de Nederlands Kampioen wielrennen van 2004. De finishlijn lag op de Olympiaweg. Vlakbij de Kuip. Zoiets zegt iets. Maar aan dergelijke romantiek heb je werkelijk niets als je voor de gesloten schuifdeuren staat van het F1 Hôtel aan de 9 Rue de l’Aviation in Tour-Nord. Arthur ging op zijn tenen staan, maar die extra anderhalve centimeter bracht geen soelaas. De deuren bleven gesloten. Het hotel leek uitgestorven.

‘Sorry, het is hiernaast.’

Arthur is een man van weinig woorden, omdat hij liever zijn wielerhart laat spreken. De spaarzame woorden die hij uit zijn laag van toon en daarmee niet altijd even goed verstaanbaar. Zeker niet achter een mondkapje en zeker niet bij mij, gegeven de Tinnitus die mij al maandenlang uit mijn slaap houdt.

Het was allemaal niet zo erg, gezien het tijdstip waarop een en ander zich voltrok. Het was inmiddels klokslag middernacht en we hadden beiden een slopende dag achter de rug. Arthur F-A-R-E-N-H-O-U-T (zo herhaalde ik voor de vijftiende keer die avond) had de hele dag gesleuteld aan 75 racefietsen van 75 ongeduldige eigenaren en persoonlijk was ik verzand geraakt in het web van een overvloed aan afspraken. De enige uitweg die ik zag was deze rit met Arthur naar de Pyreneeën.

Ondertussen gleden twee wijsvingers, die van de receptioniste en van de hotelmanager van Hôtel Mercure Tours Nord aan de 11 Rue de l’Aviation, de buren van het F1 Hôtel, langs het beeldscherm naar beneden.

‘Pardon, c’était LARENHOUT?’

‘Non madame, c’est FARENHOUT. F-A-R-E-N-H-O-U-T. FARENHOUT.’

‘…non… désolé…il n’y pas un Sarenhout ici.’

Arthur staarde eerst naar zijn creditcard en toen naar mij. Mijn brillenglazen waren beslagen. Normaliter zou iemand onder de gegeven omstandigheden de volle laag krijgen, maar op Arthur kán je niet boos worden. Het is onmogelijk. Hij is simpelweg te goed voor deze aardkloot. Ik ken geen vriendelijker mens dan Arthur.

‘Art, je weet toch zeker dat je het Hôtel Mercure Tours Nord had gebeld?’

‘Ja ik dacht van wel’, bromde Arthur volgens mij. Ik was er niet meer zeker van omdat het dweilorkest Tinnitus intussen in mijn oren’s Nachts na Tweeën had ingezet. Vrolijkheid troef in mijn hersenpan. Hoe groter de vermoeidheid, hoe groter het feest in mijn kop.

‘Montrez le numéro s’il vous plaît.’

Ik overhandigde Arthurs mobieltje aan de juffrouw van het Hôtel Mercure Tours Nord die het gebelde nummer van eerder die avond checkte met de nummers van haar Googlezoekopdracht. Het Hôtel Ibis Tours Nord was het niet. Het B&B Hôtel Tours Nord was het niet. Het Brit Hôtel was het niet. Het Essentiel Hôtel Tours Nord was het niet. Het Hôtel La Terrasse Tours Nord was het niet. Het Fasthôtel was het niet. Het Hôtel Kyriad Tours was het niet.

‘Je had toch het Campanile hotel gebeld, Art?’, had ik al eerder geprobeerd, maar Arthur wist zeker, eigenlijk vrijwel zeker, dat het nooit het Campanile geweest had kunnen zijn, al vraag je je achteraf af waar dat nooit op gebaseerd zou moeten zijn geweest. Had hij iets principieels tegen de Campanileketen?

‘Et oui! Le numéro est bien de la Campanile!’

Voor een moment keek ik Arthur bestraffend aan. Door zijn mondkapje kon ik niet zien of Arthur lachte of niet. Terwijl de hotelmanager van het Hôtel Mercure Tours Nord met een uiterst uitgebreide beschrijving was begonnen aan een wegbeschrijving van de 11 Rue de l’Aviation naar de 207 Rue de la Presle, was de punkband Tinnitus begonnen aan een vlijmscherpe versie van God Save the Queen in mijn hoofd. De gitaarsolo klonk als een cirkelzaag. Duizelig volgde ik de gele markeerstift waarmee de hotelmanager de route op een kopietje van het stratenboek duidde.

In Tours Nord heeft de tijd stil gestaan.

Een kwartier later bereikten we het Campanile Tours Nord waar de deuren van de parkeergarage zich pas gewonnen gaven toen Arthur Farenhout voor de eenentwintigste keer die avond zijn achternaam F-A-R-E-N-H-O-U-T had gespeld door de intercom van het hotel. Zijn stem echode tegen de betonnen wanden van de ondergrondse parkeergarage waardoor de F-A-R-E-N-H-O-U-T klonk als het gezang van een Gregoriaans zangkoor.

In de lobby van het hotel zetten we ons aan een vervuild tafeltje waar Arthur als avond (lees nacht-)eten twee biertjes en twee zakjes chips bestelde. Het had de allure van een echt Frans wielerhotel waarover oud-wielrenners vaak klagen. Persoonlijk ben ik dol op dergelijke Franse argeloosheid. Ramptoerisme zit in mijn genen. Arthur en ik praatten over onze overleden vaders en achtergebleven moeders. Ouders gedenk je het best per wielrenfiets op toppen van bergen. De Tourmalet moest het zoveelste eerbetoon worden. Daarna trokken we doodvermoeid naar onze kamer om iets van nachtrust te kunnen gaan genieten. Het twijfelaartje wees Arthur resoluut van de hand, waardoor een tweede bezoek aan de transpirerende receptionist noodzakelijk was om een kamer met twee aparte bedden te krijgen.

‘Zie ik het nou goed dat je een extra knoopje van je overhemd hebt geopend?’, vroeg ik Arthur die ik intussen Arthuro was gaan noemen, omdat hij een bijnaam verdient die appelleert aan het latinobestaan van een reislustige wielrenner op weg naar het temperamentvolle Zuid-Europa. Onder invloed van bier, chips en mijn plaagstootjes hadden zijn wangen aan kleur gewonnen. In een wereld vol Arthuro’s bestaat geen haa(s)t, geen ijdelheid, geen botheid, geen jaloezie, geen cynisme.

In een wereld vol Arthuro’s fietst iedereen hard ter ere van hun vader.

Toen Arthuro en ik eenmaal in onze bedden lagen kwam de zon al haast op. Jazzcombo Tinnitus speelde Buenas Noches Mi Amor. Arthuro had zijn bed tamelijk demonstratief van de mijne verwijderd. Hij kon er zelf het hardst om lachen.

Reisbureau Tours-Nord, voor al uw fiets gerelateerde reizen…

Je komt gegarandeerd niet aan je rust toe, of je je eindbestemming überhaupt haalt is de vraag, maar het is wel lachen geblazen.

Lees/bekijk hier deel 3 van de Tourmalet Tales – Mannen met Baarden
Lees hier deel 4 van de Tourmalet Tales – Allez Steven Allez!
Lees/bekijk hier deel 5 van de Tourmalet Tales – Pietje Bell
Lees hier deel 6 van de Tourmalet Tales – Knarsgrind
Lees/bekijk hier deel 7 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Bidon
Lees hier deel 8 van de Tourmalet Tales – Laat ons Dromen
Lees/bekijk hier deel 9 van de Tourmalet Tales – Wedergeboorte
Lees/bekijk hier deel 10 van de Tourmalet Tales – Mensen (voor en achter de schermen)
Lees/bekijk hier deel 11 van de Tourmalet Tales – De Zegening van de Fietsvrienden